Ook bij de olympische winterspelen in het Russische Sotsji (februari 2014), is meedoen belangrijker dan winnen. Het is een uitspraak van de oprichter van de (moderne) Olympische Spelen (1896) , baron Pierre de Coubertin..
Had hij gelijk of beter : is zo een stelling houdbaar op de lange termijn?
Natuurlijk had hij gelijk. Er kan er tenslotte maar één winnen. Dan zouden al die andere deelnemers dus verliezers zijn en in de filosofie van de Coubertin zijn zij dat dus niet.
Maar is dat wel zo? Wordt er op zo een natuurlijke wijze gewedijverd?
Neen. Deze filosofie wordt weggehoond. Het lijkt een achterhaalde, zelfs achterlijke kijk op zaken. De mentaliteit van de (meeste) sporters is totaal anders. Alleen winnen lijkt te tellen, terwijl de verschillen steeds kleiner worden. Met een slee naar beneden glijden (rodelen) gaat om duizenden van seconden. Maar de belangrijkheid van het winnen lijkt wel omgekeerd evenredig met de afnemende tijdsverschillen.
Bij het schaatsen is het idem dito. Ik zei het al eerder. De journalistiek doet er werkelijk alles aan om deze valse filosofie te omarmen en te benadrukken. Zij jutten de boel op, ook al met het oog op de kijkcijfers. Het zal duidelijk zijn , dat het opportunisme dan ook zeer gedijt in de sportverslaggeving over de prestaties van de deelnemers.
Het chauvinisme en nationalisme nemen ook groteske vormen aan in deze. Wat maakt het in vredesnaam uit, uit welk land je vandaan komt? De schoonheid van de prestatie blijft hetzelfde.
En wat een euforie over een volledig Nederlands podium bij het verdelen van de medailles bij het schaatsen. Eén , twee en drie, volledig oranje-gekleurd. Willem en zijn familie verscherpen met hun aanwezigheid deze filosofie en Mark Rutte doet er ook nog een schepje bovenop, al kan ik wel waardering opbrengen , inzake zijn zienswijze met betrekking tot voortdurende communicatie.
In Nederland is de ontwikkeling van de schaatssport door de sportsponsoring en de daarmee gepaard gaande salariëring, in een versnelling gekomen. De coaches zijn in staat om hun kennis van zaken goed over te brengen op nieuwe lichtingen , terwijl de talenten 24 uur per dag kunnen blijven trainen en je kan dan ook stellen dat het in Nederland verkregen nivo , min of meer perfect is. Maar daarmede ben je er niet. Wereldwijd bezien stelt de schaatssport niet veel voor en de kans is levensgroot ,dat deze ontwikkeling zich ook blijft versnellen. Immers, de buitenlanders blijven op het tweede plan en verliezen hun motivatie . Zij haken op den duur af, waardoor er geen concurrenten overblijven en deze tak van sport dus gedoemd is te verdwijnen.
Deze overdreven media-aandacht voor de successen van onze (schaats)sporters , staat in schrille tegenstelling voor de aandacht van dezelfde media voor de minder bedeelden in onze maatschappij en dat geldt zeker voor de ongelukkigen. In Syrië sterven er elke dag tientallen mensen van de honger om nog maar te zwijgen over het erbarmelijke lot van de gevangenen .Mensonterend is in deze een zwaar understatement.
Langzaam afgeslacht worden is hun toekomst. Met een lasapparaat werd een jongen van 15 jaar bewerkt, waardoor die zijn vel verliest is zo een voorbeeld van dit Kwaad. Of met strijkijzers.
Totaal onschuldigen worden jarenlang gefolterd. Zij moeten formulieren ondertekenen en als zij weigeren, dan worden zij met beton net zo lang op hun hoofd geslagen totdat zij bezwijken.
De toestand van de gevangenen in de slachthuizen van Damascus is weerzinwekkend en hun lot is duidelijk: zij zullen onherroepelijk de dood in deze hel vinden, want zij worden systematisch afgeslacht door de sadistische beulen van Assad. Mazen Hamada had geluk. Deze 36 jarige Syriër werd na vreselijke martelingen vrij gelaten, omdat hij bij toeval een bekende ontmoette in die hel, die hem vrij wist te krijgen.
De wereld ( Obama en de rest van de wereldleiders) laat het begaan. Bewust worden de ogen gesloten voor deze sadistische moordpraktijken.Terwijl Poetin mooi weer speelt met zijn hobby in Zuid-Rusland (Sotsji), worden anderen, die slechts voor hun vrijheid streden, langzaam doodgemarteld in de slachthuizen van Syrie. Of uitgehongerd tussen de puinhopen van Homs en Aleppo.
En wij maar applaudisseren voor een gewetenloze dictator, die denkt zich alles te kunnen permitteren. Deze Zonnekoning heeft ervaring opgedaan in de onderdrukking van de onwillige deelrepublieken in de Kaukasus, waar de deelrepubliek Tjetsjenië min of meer hetzelfde lot heeft moeten ondergaan als de vrijheidsstrijders in Syrië. Ja , vrijheidsstrijders, en niet dat handjevol islamitische extremisten, die de Sharia wil invoeren, waarmee wij tegelijk ook ons geweten denken te kunnen sussen.
Wij onderschatten de onbenoembare gemeenheid, waarmee het regime in Syrië en zijn bondgenoten opereren. Het Westen heeft het laten afweten en de dupe zijn degenen, die dat altijd zijn: de minder bedeelden en de zwakkeren.
Machtsbehoud en uitbreiding is het werkelijke doel van Poetin, niet het wel en wee van zijn volk. Hetzelfde geldt voor Assad. Pure machtshonger. Zij zijn erger dan Hitler. Die kwam nog openlijk uit voor zijn wandaden.
In zijn schitterende reportage “Achter de bergen van Sotsji” laat Jelle Brandt Corstius op indrukwekkende wijze zien, waar onderdrukking uiteindelijk toe leidt bij mensen. Angst en apathie, vlucht en woede.
Laten we alstublieft niet zo overdreven doen bij het winnen van een medaille met één duizendste van een seconde. Laten we ons gaan inzetten voor het Lot van gevangenen. Laten wij allemaal lid worden van “Amnesty International”.
Laten wij afspreken om bij de aanstaande Europese verkiezingen (22 mei) niet te gaan stemmen, alvorens de EU een decreet heeft uitgevaardigd, waarin zij de gerechtelijke vervolging aankondigen van wereldleiders ,via het internationaal strafhof in Den Haag , die hun eigen bevolking uitmoorden of laten uitmoorden.
Jan Posch, 11 februari 2014.
Bolwerk der vrije gedachten. 