Archive for the ‘Verhalen’ Category

Godenverhalen

Hoofdstuk I.

Triscine.

Triscine was de dochter van de natuurgod Lot. Zij was een zeer deugdzaam en serieus Femke , en zag er altijd beeldschoon uit. De Zonnegod Helpollo had een oogje op haar, maar zij wees hem resoluut af, aangezien zij stapel verliefd werd op de gewone sterveling Arend. Deze Arend was een begunsteling van de Wijngod Bacdyon en om zijn God gunstig te stemmen bracht hij vele offers aan deze God in de vorm van het nuttigen van veel alcohol, waardoor hij immer weer in een verregaande staat van sexuele opwinding geraakte. Triscine maakte dan kennis met een ongebreideld repertoire aan sexuele hoogstandjes, die zij niet altijd met evenveel plezier onderging.

Maar dat was niet haar enige probleem. Arend was een hoogintelligente nakomeling van de schone nimf Naheni en haar man Resandi, maar deze intelligentie voerde hem tot een zodanige boventoon, dat Triscine langzamerhand steeds meer weerzin begon te krijgen van zijn dominante optreden. Deze afkeer leidde uiteindelijk tot een vreemdgang met een bekende, die al sinds lang een meer dan buitengewone belangstelling voor haar koesterde.

Op een goede dag zat zij buiten in de zon en dat werd gezien door Helpollo, die nog steeds een oogje op haar had en tevens op wraak zon, wegens haar afwijzing. Hij liet de zonnestralen diep in haar erogene zones doordringen, waardoor het voor de nog aankomende bezoeker niet meer zo moeilijk zou zijn om haar te verleiden.. Deze bezoeker had een fabelachtige intuitie van zijn Godenvader meegekregen en doorzag direct de situatie. Hij legde haar een raadsel voor. Indien zij dat raadsel goed zou weten op te lossen, zou zij bij het zien van haar wettige echtgenoot weer spannende liefdesgevoelens voor hem gaan koesteren. Maar wanneer zij het raadsel niet zou weten op te lossen, zou zij gedurende een half uur volledig eigendom van haar bekende bezoeker worden.

Het raadsel luidde als volgt:

Voor hoeveel procent houdt jouw man nog echt van jou, Triscine.Is dat meer of minder dan 50%. De Godenzoon wist inderdaad dit antwoord.

Triscine dacht en dacht en dacht en uiteindelijk kwam zij tot een antwoord: minder dan 50%. Helaas, het was aanzienlijk meer, het was in werkelijkheid 90% en dus werd Triscine vol genomen door de Godenzoon.

Gekweld door schuldgevoel biechtte zij bij thuiskomst van Arend op dat zij een nare droom had gehad en dat zij gedroomd had van een buitenechtelijke penetratie, die wel een half uur lang geduurd had.

Arend werd zo kwaad bij het horen van dit onverwachte nieuws, dat hij haar beval om direct het huis te verlaten.

Sindsdien zwerft Triscine vrijwel onzichtbaar in een zeer kleurrijk gewaad tussen de nevelen van onze hemelen, aangezien De Godenzoon haar had volgespoten met kleurrijk hemelzaad, slechts af en toe zichtbaar bij gelijktijdige regen en zon, wanneer zij weer eens een van haar vele huilbuien heeft.

Hoofdstuk II.

Niets.

Op een zonnige dag, ik meen op een zondag, zwierf Lot ( onze inmiddels bekende natuurgod) weer eens door zijn zelfgeschapen bossen, van waaruit hem in de verte een glaszuiver gezang toeviel.

Naarmate hij dit zoetgevooisde stemgeluid naderde,werd het gebladerte in het struikgewas dichter en dichter, waardoor hij niet kon ontwaren, waar deze melodieuze klanken vandaan kwamen. Zeer nieuwsgierig geworden naar deze harmonische rijkdom, overzag hij een diepe kuil in zijn goddelijke bodem, maakte een val van 50 meter en kwam toe (tot stilstand) voor de schone voeten van een wonderbaarlijk mooie en oogverblindende schoonheid. Zij bleek een Liefdesgodin te zijn.

Zeer verward over deze grote toevalligheid en onder de indruk van elkaars voorkomen, raakten deze twee natuurlijk op slag smoorverliefd op elkaar. Lot noemde zijn geliefde Toeval en nam haar tot zijn wettige vrouw.

Hoeveel keren deze twee geliefden ook met elkaar de liefde bedreven, er kwamen geen nakomelingen . En dat dreef ze uiteindelijk tot grote wanhoop. Op het moment dat deze nood onleefbaar werd, besloot “Lot” Vader Tijd om goede raad te vragen. Deze stokoude man geloofde zeer in de geestkracht van schepselen, en gaf Lot de goede raad om drie boeken te gaan lezen. Een over de wereldgeschiedenis, een over natuur en wetenschap en een over de menselijke psyche. Hij moest deze boeken weghalen van het eiland – De problematische mens - en kreeg als nadrukkelijke opdracht om daar vooral recht heen te varen en zich niet te laten verleiden door de zich als vermomde godinnen voordoende vrouwen van plezier aan de oevers van de rivier. Dat gold ook voor de terugweg. Hij mocht zijn plicht zeker niet verzaken. Wanneer hij deze drie boeken drie keer grondig zou hebben gelezen, zou hij zo wijs zijn geworden, dat hij in het bezit zou komen van de Heilige Geest , waardoor hij in staat zou zijn om -Toeval- zwanger te maken.

En inderdaad , nadat Lot deze drie boeken drie keer had gelezen, waar hij overigens wel drie jaar over deed, wist hij Toeval te bezwangeren.

Lot en Toeval waren natuurlijk zeer ingenomen met dit kind en noemden hem -Niets- om hem bescheiden te doen overkomen en agressie bij de ander te beteugelen. zoals een hond zich beschermt door op zijn rug te gaan liggen, wanneer hij bedreigd wordt door een grotere hond. Om hem nog meer te beschermen werd hij overgoten met een goddelijke liefdeszalf. Liefde overwint tenslotte alles nietwaar. Ook kreeg hij de goede raad: Zorg ervoor dat je altijd trots kan zijn op jezelf.

Niets groeide dus op in een zeer veilige, liefdevolle en beschermende omgeving. Behalve enkele kleine incidenten duidde er werkelijk niets op dat Niets in de problemen zou geraken. Maar, waar de ouders van Niets geen rekening mee hadden gehouden, werd al op zijn 11e levensjaar zichtbaar. Hij ontwikkelde zoveel liefdesgevoelens voor zijn vrouwelijke levenswens, dat hij er zelf dodelijk verlegen van werd. En deze verlegenheid werd in plaats van minder, alleen maar erger. Of zij nu Liesbeth de Swart, Marieloes Reek, Ria Smit, Gerda de Dood, of hoe dan ook heette, een roodharige, zwarte of een blondine was, Niets werd alleen maar meer verlegen en zijn trots om niet afgewezen te worden ook.

Het dreigde zo een grote ramp voor Niets te worden, dat zijn moeder besloot om in te grijpen. Zij halveerde zijn liefdesgevoelens en liet hem een keer veranderen in een paardenruiter met rijlaarzen.

Daarop werd hij aangesproken door een bijdehande en niet al te principiele jongedame, Ergeramt genaamd,waarmee hij zijn eerste sex-ervaringen ging delen.

Maar Niets was en werd daar natuurlijk niet gelukkig van. Zijn vader heeft naar het schijnt hem nog van een grote dwaling proberen te behoeden door -Ergeramt- nog bij een zeer zwaar auto-ongeval te betrekken, maar deze poging zou een averechts effect sorteren. Ergeramt bleek zwanger en Niets zijn zware zelfdiscipline, plichtsbetrachting, grootmoedigheid, rechtvaardigheid, en gewetensvolheid inclusief onervarenheid stonden garant voor een totaal verkeerde beslissing. Daarmee vloekte hij onbewust tegen zijn eigen vader, het geen hem in latere tijden nog zwaar zou gaan opbreken.

Niettegenstaande de vele kansen, die hij voor open doel heeft gekregen, met name die van Marie Jose, in een tijd waarin zijn vrouw allang al vreemdgaanneigingen vertoonde, Niets bleef trouw aan zijn principes en werd eigenlijk alsmaar ongelukkiger en durfde niemand daarover iets te vertellen uit pure schaamte. Uiteindelijk vertrok zijn vrouw en met haar zijn opgestookte kinderen -Nidrama- en Ariamane- en bleef hij alleen achter in diepe droefheid en verlatenheid.

Fatum

De wraakgodin verzon een uitermate listig en verraderlijk plan om Niets te treffen voor zijn absurde goedheid en tegennatuurlijkheid, waardoor hij een relatie van meer dan 17 jaar in stand wist te houden.. Zo liet zij hem zelfs, als beginnend vrijgezel, een relatiebureau beginnen en kreeg hij de eerste keus bij zijn bezoeken aan , naar liefde en/of sex hunkerende vrouwen. De een wilde het bad laten vollopen voor hij kwam, om daarna te gaan chinezen, een ander sprak openlijk over liefdes- en lustgevoelens en weer een ander zat openlijk aan haar kruis te krabben en ga zo maar door. Niets liet zich echter niet van de wijs brengen en bleef serieus proberen deze verlangenden te bemiddelen. Zo schreef hij een advertentie voor een geestelijk gehandicapte , waar helaas geen enkele reactie op kwam. Van de weeromstuit schreef hij een belachelijke advertentie, waarin hij beweerde steenrijk te zijn en over een zeer sportief lichaam te beschikken. De gedachte hierachter was om te bezien hoeveel reacties er dit keer kwamen. Dat bleek tegen te vallen. Dat waren er slechts vijf. In al zijn naiviteit ging hij er ook nog serieus op in en zo kwam hij met Beesthil in contact. De sluwe wraakgodin liet dit waarlijk monster stapel en stapel verliefd op hem worden, waardoor Niets zich ondanks zijn onbewuste bezwaren liet meeslepen door haar. Zo verkocht hij veel te snel zijn huis, waardoor hij zijn eigen terugweg afsneed . Op een keer werd Beesthil aangesproken door een onbekende, die zeer brutaal vroeg om bij haar binnen te komen. Niets wist toen voldoende , maar het was al te laat. Beesthil ontkende natuurlijk dat het haar gewoonte was om iedere onbekende bij haar toe te laten en zwoer hem trouw te blijven.

Ook ging zij met hem mee naar een onbekend oord, Friesland. Zij werkte daar zeer hard en serieus om hun bouwval enigszins bewoonbaar te maken. Pas veel later kregen zij door dat zij op Fatum beland waren, hetgeen geen Fries woord maar een Nederlands woord was voor noodlot.

Haar hysterie werd door alle huisvestingproblemen echter wel zichtbaar, maar desalniettemin stemde Niets in met een voor haar goddelijk huwelijk. De vele liefdesbrieven van haar hadden hem murw gemaakt voor de harde realiteit, daar zorgde onze wraakgodin de Verschrikkelijke Furie wel voor.

Na dit huwelijk kreeg zij de kriebels en begon allengs te veranderen. Zo ging zij , financieel geheel onnodig , als werkster bij een boer werken. Terwijl Niets een tonnenhandel op touw zette, begon zij met haar ziekelijke fantasieen problemen te scheppen en kwam wederom in de geestelijke gezondheidszorg terecht, iets waar hij in een vroeg stadium voor was gewaarschuwd door een zekere Nico. Ook voor hun kennismaking volgde zij namelijk groepstherapie voor verkrachting binnen het huwelijk.

Borderline is een gemene geestesziekte. Niets kwam stukje bij beetje achter de waarheid. Verkracht door velen, gemarteld via het uitdoven van sigarettenpeuken op haar naakte lichaam, geslagen, kind uit haar buik getrapt door eerste echtgenoot, in de hoerderswereld terechtgekomen en ga zo maar door. Zij kon het lonken niet laten en probeerde met iedereen het bed te delen. Zoekend naar serieus gezelschap had zij geprobeerd het noodlot af te wenden.

Toen Niets op een avond van familiebezoek thuiskwam vond hij een briefje op tafel met de woorden: ik ben vertrokken. Onbekende bestemming.

Niets zat weer helemaal alleen. De wraakgodin had haar huiswerk goddelijk uitgevoerd en kon uitermate tevreden zijn. Zoveel goedgelovigheid en naiviteit moest en kon niet anders dan op een gruwelijke manier afgestraft worden.

Godenverhalen.

“ Een Schitterend Noodlot”.

Hoofdstuk I.

Triscine.

Triscine was de dochter van de natuurgod “Lot”. Zij was een zeer deugdzaam en serieus Femke , en zag er altijd beeldschoon uit. De Zonnegod “Helpollo” had een oogje op haar, maar zij wees hem resoluut af, aangezien zij stapel verliefd werd op de gewone sterveling Nadér. Deze Nader was een begunsteling van de Wijngod “Bacdyon” en om zijn God gunstig te stemmen bracht hij vele offers aan deze God in de vorm van het nuttigen van veel alcohol, waardoor hij immer weer in een verregaande staat van sexuele opwinding geraakte. Triscine maakte dan kennis met een ongebreideld repertoire aan sexuele hoogstandjes, die zij niet altijd met evenveel plezier onderging.

Maar dat was niet haar enige probleem. Nader was een hoogintelligente nakomeling van de schone nimf Naheni en haar man Resandi, maar deze intelligentie voerde hem tot een bovenmatige boventoon, waardoor Triscine langzamerhand steeds meer weerzin begon te krijgen van zijn dominante optreden. Deze afkeer leidde uiteindelijk tot een vreemdgang met een bekende, die al sinds lang een meer dan buitengewone belangstelling voor haar koesterde.

Op een goede dag zat zij buiten in de zon en dat werd gezien door Helpollo, die nog steeds een oogje op haar had en tevens op wraak zon, wegens haar afwijzing. Hij liet de zonnestralen diep in haar erogene zones doordringen, waardoor het voor de nog aankomende bezoeker niet meer zo moeilijk zou zijn om haar te verleiden.. Deze bezoeker had een fabelachtige intuitie van zijn Godenvader meegekregen en doorzag direct de situatie. Hij legde haar een raadsel voor. Indien zij dat raadsel goed zou weten op te lossen, zou zij bij het zien van haar wettige echtgenoot weer spannende liefdesgevoelens voor hem gaan koesteren. Maar wanneer zij het raadsel niet zou weten op te lossen, zou zij gedurende een half uur volledig eigendom van haar bekende bezoeker worden.

Het raadsel luidde als volgt:

Voor hoeveel procent houdt jouw man nog echt van jou, Triscine.Is dat meer of minder dan 50%. De Godenzoon wist inderdaad dit antwoord.

Triscine dacht …. en dacht…… en dacht…. en uiteindelijk kwam zij tot een antwoord: minder dan 50%. Helaas, het was aanzienlijk meer, het was in werkelijkheid 90% en dus werd Triscine vol genomen door de Godenzoon.

Gekweld door schuldgevoel biechtte zij bij thuiskomst van Nader op dat zij een nare droom had gehad en dat zij gedroomd had van een buitenechtelijke penetratie, die wel een half uur lang geduurd had.

Nader werd zo kwaad bij het horen van dit onverwachte nieuws, dat hij haar beval om direct het huis te verlaten.

Sindsdien zwerft Triscine vrijwel onzichtbaar in een zeer kleurrijk gewaad tussen de nevelen van onze hemelen, aangezien De Godenzoon haar had volgespoten met kleurrijk hemelzaad, slechts af en toe zichtbaar bij gelijktijdige regen en zon, wanneer zij weer eens een van haar vele huilbuien heeft.

Hoofdstuk II.

Niets.

Op een zonnige dag, ik meen op een zondag, zwierf Lot ( onze inmiddels bekende natuurgod) weer eens door zijn zelfgeschapen bossen, van waaruit hem in de verte een glaszuiver gezang toeviel.

Naarmate hij dit zoetgevooisde stemgeluid naderde,werd het gebladerte in het struikgewas dichter en dichter, waardoor hij niet kon ontwaren, waar deze melodieuze klanken vandaan kwamen. Zeer nieuwsgierig geworden naar deze harmonische rijkdom, overzag hij een diepe kuil in zijn goddelijke bodem, maakte een val van 50 meter en kwam toe (tot stilstand) voor de schone voeten van een wonderbaarlijk mooie en oogverblindende schoonheid. Zij bleek een Liefdesgodin te zijn.

Zeer verward over deze grote toevalligheid en onder de indruk van elkaars voorkomen, raakten deze twee natuurlijk op slag smoorverliefd op elkaar. Lot noemde zijn geliefde “Toeval” en nam haar tot zijn wettige vrouw.

Hoeveel keren deze twee geliefden ook met elkaar de liefde bedreven, er kwamen geen nakomelingen . En dat dreef ze uiteindelijk tot grote wanhoop. Op het moment dat deze nood onleefbaar werd, besloot “Lot” Vader Tijd om goede raad te vragen. Deze stokoude man geloofde zeer in de geestkracht van schepselen, en gaf Lot de goede raad om drie boeken te gaan lezen. Een over de wereldgeschiedenis, één over natuur en wetenschap en één over de menselijke psyche. Hij moest deze boeken weghalen van het eiland “ De problematische mens” en kreeg als nadrukkelijke opdracht om daar vooral recht heen te varen en zich niet te laten verleiden door de zich als vermomde godinnen voordoende vrouwen van plezier aan de oevers van de rivier. Dat gold ook voor de terugweg. Hij mocht zijn plicht zeker niet verzaken. Wanneer hij deze drie boeken drie keer grondig zou hebben gelezen, zou hij zo wijs zijn geworden, dat hij in het bezit zou komen van de Heilige Geest , waardoor hij in staat zou zijn om “Toeval” zwanger te maken.
En inderdaad , nadat “Lot”deze drie boeken drie keer had gelezen, waar hij overigens wel drie jaar over deed, wist hij “Toeval” te bezwangeren.
Lot en Toeval waren natuurlijk zeer ingenomen met dit kind en noemden hem “Niets” om hem bescheiden te doen overkomen en agressie bij de ander te beteugelen. zoals een hond zich beschermt door op zijn rug te gaan liggen, wanneer hij bedreigd wordt door een grotere hond. Om hem nog meer te beschermen werd hij overgoten met een goddelijke liefdeszalf. Liefde overwint tenslotte alles nietwaar. Ook kreeg hij de goede raad: “Zorg ervoor dat je altijd trots kan zijn op jezelf”.
Niets groeide dus op in een zeer veilige, liefdevolle en beschermende omgeving. Behalve enkele kleine incidenten duidde er werkelijk niets op dat Niets in de problemen zou geraken. Maar……., waar de ouders van Niets geen rekening mee hadden gehouden, werd al op zijn 11e levensjaar zichtbaar. Hij ontwikkelde zoveel liefdesgevoelens voor zijn vrouwelijke levenswens, dat hij er zelf dodelijk verlegen van werd. En deze verlegenheid werd in plaats van minder, alleen maar erger. Of zij nu Agie, Marieloes Reek, Ria Smit, Gerda de Dood,of hoe dan ook heette, een roodharige, zwarte of een blondine was, Niets werd alleen maar meer verlegen en zijn trots om niet afgewezen te worden ook.
Het dreigde zo een grote ramp voor Niets te worden, dat zijn moeder besloot om in te grijpen. Zij halveerde zijn liefdesgevoelens en liet hem een keer veranderen in een paardenruiter met rijlaarzen.
Daarop werd hij aangesproken door een bijdehande en niet al te principiële jongedame, “Ergeramt” genaamd,waarmee hij zijn eerste sex-ervaringen ging delen.

Maar Niets was en werd daar natuurlijk niet gelukkig van. Zijn vader heeft naar het schijnt hem nog van een grote dwaling proberen te behoeden door “Ergeramt” nog bij een zeer zwaar auto-ongeval te betrekken, maar deze poging zou een averechts effect sorteren. “Ergeramt bleek zwanger en Niets zijn zware zelfdiscipline, plichtsbetrachting, grootmoedigheid, rechtvaardigheid, en gewetensvolheid inclusief onervarenheid stonden garant voor een totaal verkeerde beslissing. Daarmee vloekte hij onbewust tegen zijn eigen vader, het geen hem in latere tijden nog zwaar zou gaan opbreken.

Niettegenstaande de vele kansen, die hij voor open doel heeft gekregen, met name die van Marie José, in een tijd waarin zijn vrouw allang al vreemdgaanneigingen vertoonde, Niets bleef trouw aan zijn principes en werd eigenlijk alsmaar ongelukkiger en durfde niemand daarover iets te vertellen uit pure schaamte. Uiteindelijk vertrok zijn vrouw en met haar zijn opgestookte kinderen “Nidrama”en “Ariamanen” en bleef hij alleen achter in diepe droefheid en verlatenheid… ….

't Week(t) je wel

  11-18 december.

 

  • Volgens de vertrekkende Adri Duyvenstein van Almere is de PVV van Geert Wilders een destructieve partij. Daar zou ons toekomstig Eerste Kamerlid wel eens helemaal gelijk in kunnen hebben. Wat een zooitje randfiguren heeft zich in die partij verzameld. Hero Brinkman schiep er genoegen in om een kraker eens lekker met zijn wapenstok te bewerken. Heerlijk. Dat kon hem zeer deugd doen. We zullen het maar niet hebben over hun oorlog tegen Iran. Neen, het Parlement wordt er niet beter op, het begint al aardig een afspiegeling te worden van ons volk.
  • Femke Halsema houdt het na 12 en vooral ook die half voor gezien. Toen zij kon regeren wilde zij niet en toen zij wilde regeren kon zij niet. Het enige goede aan Halsema in de politiek is haar gedachte over een progressief liberale stroming en een sterke partij daaromtrent. Jammer dat zelfs haar opvolger, de econome Jolanda Sap nog niet eens over een fusie met D’66 durft te spreken. Wat zouden die sociaal-liberalen een hoop zetels halen. Maar die halfzachten durven alles, behalve echte knopen door te hakken.
  • Zembla zond een tv-programma uit over WikiLeaks. Een enorm goed programma. Mijn complimenten. Het is één van de weinige goede tv-programma’s. De laatste zin in die documentaire was: “zonder openheid geen democratie”. Prachtig.
  • Van de week las ik ergens een uitspraak van wijlen Harry Mulisch: “Als ik er ben, is de Dood er niet en als de Dood er is, dan ben ik er niet”.
  • De zaken rondom de pedofielen in Amsterdam en de kinderdagverblijven nemen hysterische vormen aan. Wij kunnen nu gerust spreken over moderne heksenjachtpartijen op kinderliefhebbers. Wanneer een directeur zijn secretaresse tweemaal per week van achteren neemt onder kantoortijd, , dan is hij stoer en mannelijk, behalve Jack de Vries natuurlijk, en wordt hij alom gerespecteerd, vooral door vrouwen. Het lijkt wel alsof ons misnoegen parallel moet blijven lopen aan ons ingebeeld beschavingsgevoel. Neen, dan wist onze alom gerespecteerde Gouverneur-Generaal Coen in 1629 wel een betere oplossing voor twee sex-zondaars, die het lef hadden om in zijn ambtsverblijf gemeenschap met elkaar te hebben. De jongeman ( vaandrig) moest worden onthoofd en het meisje moest met stokslagen bewerkt worden, nadat hij die eerst in een vat had willen laten verdrinken.
  • Waarom maken wij ons met z’n allen niet zo druk om die katholieke kerk met zijn geinstitutionaliseerde kinderpedofielpraktijken? Waarom zeggen wij niet massaal  ons lidmaatschap op en roepen de Paus niet ter verantwoording? Waarom slopen wij die kerkgebouwen niet?  In plaats van om Iran aan te vallen, wat die achterlijke Partij voor onze Vrijheid  wil en daarmee een lont bij het kruidvat houdt, zouden zij een Aktie moeten ontketenen tegen die schijnheilige Katholieke Kinderverkrachters.
  • Wisten jullie, dat de meeste politieke wereldleiders grote criminelen zijn?  Neem nu een land als Kosovo. De nieuw gekozen leider was de baas geweest van een criminele organisatie. Is dat vreemd? Natuurlijk niet. Een fatsoenlijk persoon was daar allang dood geweest.
  • Barack Obama zal het om diezelfde reden maar dan in omgekeerde zin geredeneerd, niet redden. Die man is wel uit het goede hout gesneden. Neem, Berlusconi. Deze rokkenjager redt het wel. Die schuinsmarcheerder weet zich altijd weer uit glibberige situaties te redden. Met een miniem verschil wist hij wederom zijn hachje te redden. En wat dacht u van een zekere Poetin? Alle kritische journalisten worden daar met ijzeren staven bewerkt. De ware verdediger van het Kremlin bewerkt zijn vermeende opposanten met knuppels, ijzeren staven of ander wapentuig. Daarover kunnen Anna Politkovskaja en Paul Klebnikov niet meer meepraten. Oleg Kashin met zijn gebroken kaak, geamputeerde vinger en ingeslagen schedel nog net wel. En laten we het maar niet hebben over de leiders van Wit-Rusland en Ivoorkust.
  • Neen, laten wij alstublieft een voorbeeld nemen aan Liu Xiaobo. Die kreeg de Nobelprijs voor de Vrede, omdat hij opkwam voor onderdrukte groeperingen in China, dat grote land in Azië, dat dictatoriaal bestuurd wordt. Wat vreemd nu, dat deze man een gevangenisstraf van 11 jaar uitzit in datzelfde grote land.

Een buitengewoon weekeinde.

(vrijdag 9, zaterdag 10 en zondag 11 november 2007).

De 60e verjaardag van Hannie Jippes.

Hannie had ter ere van deze gelegenheid, voor al haar kinderen en aanhang twee huisjes en drie villetta’s gehuurd op Texel.

Gelukkig was ook haar oudste zoon op deze uitnodiging ingegaan, waardoor er feitelijk van een familiehereniging sprake was, waardoor deze verjaardag in een bijzonder daglicht kwam te staan.

Ook Catharinus was mee, nadat hij aanvankelijk te kennen had gegeven niet mee te zullen gaan, wegens interne strubbelingen.

Ester was met Jeroen uit Amersfoort en voor Jeroen was dit feitelijk zijn eerste kennismaking met de familie.

Ester en Tea hadden zich ontpopt als de organisatoren, ook wel de feestcommissie genoemd en hadden voor ons een strak programma in elkaar gezet.

Het weer was onstuimig en er was een zware noordwester storm, waardoor er voor het eerst in 30 jaar een extra dijkbewaking was ingesteld. Bovendien was de veerboot naar Texel al uit de vaart genomen. Dit duurde tot half tien vrijdag morgen; daarna ging deze veerdienst om het half uur in plaats van om het uur i.v.m. de drukte.

Wij vertrokken om 12.30 uur met de boot, nadat Jeroen en Ester reeds om 9.30 waren gearriveerd met gebak. Met twee auto’s kwamen wij op Texel aan en aangezien Hannie haar routekaart thuis had laten liggen, moesten wij al improviserend onze weg naar Dennenoord zien te vinden. Hannie wist gelukkig richting Den Burg en na de tweede rotonde stond het bordje met Dennenoord.

Op de camping moesten wij drie kwartier wachten, alvorens wij in onze villetta mochten. De verrassing was groot. Ester en Jeroen hadden alles versierd, overal hingen ballonnen en aan de muur hing een grote tekening;

het bed was beschoten met confetti en er stond een grote grabbeldoos in het midden van de kamer. Er lag een hoed en een pruik en twee shirts met 60 jaar. Na de lunch kregen wij cadeaus uit de grabbelton, en om 15.00 uur een rustuurtje.

In de namiddag kwamen Jacob en Sjoeke met Richard, Dennis en zijn vriendin Lotte. Ik heb ze opgehaald bij de ingang met een muntje voor de slagboom. Wij hadden hun  sleutels en zij kwamen bij ons op de koffie. Het was stil toen zij daar zaten. Op een bepaald moment, toen de stilte ondraaglijk begon te worden, zei ik: “hier hebben jullie de bescheiden en de sleutels”. Vanaf dat moment begon de ontdooiing in te vallen. Het ijs was gebroken, een zware last viel van mijn schouders en vanaf dat moment begon voor mij de bevrijding.

Daarna arriveerden André en Christine met Jacob en Anke, gevolgd door Tea en Catharinus met Daniél, Jessica en Annemiek. Iedereen was present.

Toen hebben we een hapje gegeten in het restaurant van

Dennenoord.

Om half tien dachten Hannie en ik dat de eerste dag erop zat, toen Jacob met zijn familie binnenstapte, gevolgd door Tea, Catharinus met aanhang en Ester en Jeroen. Het zou een gezellige avond worden, helaas zonder André en Cristine, tot in de late uurtjes.

De volgende dag, (toen wij met een zeer karig ontbijt waren begonnen), stonden om 10.00 twee fietsen klaar, opgehaald door Ester en Jeroen. Met ballonnen en versiering, extra opgefleurd door onze 60 jarige outfit, in de vorm van shirts en speciale hoeden , gingen Hannie en ik vol goede moed tegen de harde wind in met zeer veel kans op regen, op weg naar Den Burg om aldaar een verrassing op te halen. Wij moesten daar de weg vragen, en in de meest drukke straat een winkel in met onze speciale kledij, hetgeen zeer veel reacties opleverde. Daarna togen wij verder zonder het vertrekpunt op te zoeken en prompt gingen wij de verkeerde kant op, hetgeen ons behalve een forse tegenwind en regen ook een heleboel extra kilometers opleverde. Bij afslag 13 zijn wij maar teruggegaan, naar afslag 8. Een mooie route lag in het verschiet en onderweg na een regenbui kwam Hannie op het idee koffie te gaan drinken in een boerenrestaurant. Dat bleek een groot succes. Wij werden zeer hartelijk ontvangen door de restauranthouder, die de humor van onze missie inzag en het ook nog kon waarderen. Hij heeft ook een foto van ons gemaakt. Na een kwartier zijn wij weer vertrokken op weg naar Paal Negen (restaurant), alwaar de gehele familie op ons zat te wachten voor de lunch. Wij werden  tegemoet gereden door Tea en Jeroen, precies op het moment van een wegblokkade. Om 13.15 kwamen wij bij het restaurant aan. Wij mochten daar beslist niet eerder arriveren, vandaar onze vertraging.

Na een heerlijke lunch, die bij het arrangement was inbegrepen, vertrokken wij weer om onze dagtocht van 28 km af te maken. 28 kilometer?  Via de veerhaven fietsten wij langs de zeedijk naar Oude Schild om daarna tot de conclusie te komen, dat wij maar 10 km waren omgereden. Over vieren kwamen wij weerom en zijn bij Ester en Jeroen opgevangen bij een warme kachel  met chocolademelk en slagroom.

Tegen vijven zijn wij naar het huisje van Tea en Catharinus gegaan, alwaar wij zouden gaan gourmetten, hetgeen door de familie geregeld was en betaald. Het werd een reuze gezellig samenzijn met drie gourmetstellen en veel knusheid in ruimtelijke zin. Warm ook.

Na het eten las Jan nog één van zijn twee gedichten voor, waarvoor hij een onverwacht applaus kreeg, waarna de hele meute langzamerhand in slaap dommelde. Het mocht dan ook geen verwondering wekken, dat de hele familie zich min of meer willoos over gaf aan een vragenronde via triviant, dat insloeg als een bom. Na dit intermezzo, viel Jacob bijna in slaap en daarom zijn wij allemaal maar gaan slapen.

De volgende morgen, zondag 11 november om 10.00 uur werden wij verrast door Tea, die ons een fantastisch  ontbijt voorschotelde. Hannie mocht niets doen en dat kostte haar zichtbaar moeite. Koffie in speciale thermosflesjes, thee, sap
, suikerbrood, witte en bruine cadetten,  boter, hagelslag en jam, kaas en vleeswaren, eieren, speciale borden, aparte yoghurtschaaltjes, die wij mochten houden, behalve het bestek.

Om ongeveer 12.00 uur kwamen Cristine en André met de kinderen , later gevolgd door de andere familie om gezamenlijk koffie te drinken, gevolgd door een borrel in de vorm van champagne. Hannie kreeg bij deze gelegenheid cadeaus. Twee schilderijen op canvasdoek, gemaakt op de Nieuwebildtdijk bij de zeedijk door een vriendin van Tea. Op het ene schilderij stonden haar kinderen en op het andere haar hele familie. Er was ook nog een foto met al haar kleinkinderen. Zij kreeg ook nog twee grote kandelaars (Sjoeke) en een cadeaubon (Cristine)  aangeboden. Bovendien een weekend Ameland van Ester en Tea.

Onduidelijk was hoe wij deze middag verder zouden voortzetten, maar het plan rees om naar het strand te gaan. Na weinig overleg en veel verwarring hebben wij het met zijn allen gepresteerd om vrijwel gelijk te vertrekken, richting de Koog,  om aldaar in de striemende wind en ijzige kou de zandstuiverij te trotseren. Aangezien ik hoognodig een sanitaire afwikkeling moest plegen, spoedde ik mij richting strandpaviljoen, daarna gevolgd door de anderen. Hier hebben Ester en Jeroen, en Tea met haar familie en Hannie en ondergetekende nog een zit genomen in de vorm van een warme chocolademelk. De overigen namen hier afscheid van ons op weg naar de boot van 17.00 uur.

Teruggekomen op Dennenoord , moesten Hannie en ik nog heel snel de boel inpakken en de feestattributen opruimen. Tijd om bij Tea te gaan borrelen kregen wij niet meer, aangezien de boot om 18.00 uur vertrok. Wij zijn gedrieën vertrokken en namen pas op de snelweg afscheid, aangezien Jeroen nog moest tanken. Even teruggereden richting Julianadorp. Op de afsluitdijk kregen Hannie en ik last van de alcoholrestanten en moesten noodgedwongen een sanitaire stop inlassen. Het was maar goed, dat wij hadden afgesproken in  Zurich te pauzeren, want tot Berlikum had ik het niet gered.

Thuisgekomen, belde Ester, aangezien UPC het weer eens liet afweten. Even was er sprake van dat zij naar Berlikum zou afreizen, maar de problemen bleken mee te vallen. Hannie is om ongeveer 10.00 vertrokken naar Leeuwarden, met een auto vol spullen.

Het was een onvergetelijk weekeinde, waarvoor ik speciaal Ester en Tea wil bedanken voor hun inzet en Jacob voor zijn buitengewone positieve houding. Ook Jeroen heeft mij bijzonder getroffen, door zijn positieve instelling. Als relatief onbekende, heeft hij blijkgegeven over een fabelachtig aanpassingsvermogen te beschikken. Catharinus en Tea zouden hun aandacht eens wat meer naar hun wederzijdse pluspunten moeten richten. Zij hebben er genoeg.

Jan Posch, 14 november 2007.

EEN BUITENGEWOON WEEKEINDE.

HANNIES 60e verjaardag op Texel,

Zal ik nooit meer vergeten,

Huisjes en villetta’s, storm en regen,

Dijkbewaking  , boot uit de vaart,  alles kwamen we tegen.

Zoeken naar de plek,

Met licht en in duisternis,

Werd zowaar van een concreet,

In een abstracte  gebeurtenis neergezet.

Allereerst  kwam Ester  met Jeroen,

Als relatieve onbekende, heeft deze jongeman,

Op een sublieme wijze, laten zien,

Wat perfecte aanpassing, zoal kan doen.

In punt twee geven  Ester en Tea,

Een staaltje harmonie  en liefde ten toon,

Waar ik, zonder overdrijving,

Spontaan van achterover sla.

Niet alleen naar Moeder trouwens,

Ook nog naar elkaar en naar mij,

Zeer nadrukkelijk, dat ik zeg,

Een opengaande deur kwam erbij.

Hij zou wegblijven, maar kwam toch,

Gelukkig, een geweldenaar,

Als hij, hoort erbij,

En verdient zeker geen molensteen aan zijn zij.

Hannie kreeg vele presenten,

Naast een grabbelton, was daar een uitgebreid ontbijt, Een versierde fiets  om  mee te rijen,

cadeaubon, standaards, een trip naar Ameland,

En schitterende schilderijen.

Maar het absolute hoogtepunt,

Kwam totaal niet verwacht,

Een buitengewone wending,

En zeker het mooiste cadeau,

Kwam van Hannie’s  oudste,

En verloren zoon,

Zijn perfecte aanwezigheid,

Vervulde voor haar een ultieme droom.

J.Posch, 15 november 2007.

Toeval?

Ooit woonde ik in Tzum, Tsjom op z’n fries. Tussen Tzum en Franeker lag een vuilnisstortplaats. Daar kwam ik vaak afval brengen dat afkomstig was van een verbouwing van ons huis. Op deze stortplaats, die later naar Franeker zou verkassen, werkte een man, die ik een maand geleden inhaalde op de fiets op weg naar Franeker. Ik had deze man 14 jaar geleden voor het laatst gezien. Twee weken later werd ik ingehaald door deze zelfde man op de fiets en wij reden samen op naar Franeker. Bij de afslag naar zijn huis bedacht ik nog dat ik deze man waarschijnlijk nooit meer zou zien.

Vorige week fietste ik wederom naar Franeker om een inscriptie te laten maken op een wisselbeker en om sleutels te laten namaken. Op de bonne fooi, zoals ik dat de laatste jaren steeds vaker doe. Ergens aan de gracht bij het Planetarium zag ik aan de overkant iets van sleutels, en warempel daar kon ik mijn sleutels laten kopieeren. Ik vroeg of zij ook inscripties maakten, neen dat deden zij niet, maar stuurden mij naar een privé-adres in Franeker-Noord, met de mededeling dat er een bord van de Telegraaf in hun tuin stond. Na wat omzwervingen en een wegomlegging kwam ik eindelijk bij de genoemde straat aan, alwaar een  firma uit Zweins aan het werk was, waardoor ik de daarachter werkende tuinman pas op het allerlaatste moment in het vizier kreeg. Wat schetste mijn verbazing: het was dezelfde ( inmiddels gepensioneerde) inhaalman van de vuilnisstortplaats. Hij vond hetzelf ook komisch, maar wist mij exact te vertellen dat mijn gezochte adres naast het huis was alwaar hij aan het werk was, maar zonder het telegraafbord in de tuin! Ik zou het anders nooit gevonden hebben. Deze oudere mensen moesten mij terugsturen naar een straat in Franeker-centrum, waar de zoon het familiebedrijf verder gestalte zou moeten geven. Ik bleek de eerste klant te zijn en kwam bovendien aan de weet , dat hij vroeger bij de sleutelspecialist had gewerkt, waardoor die lui op de juiste hoogte waren van het adres van zijn ouders in Franeker-Noord.

Jan Posch, 15 april 2009.

Rome

Img_3482

In ruil voor een goede prijs,

Gingen Ester, Hannie, Jeroen en Jan, vier dagen lang op reis,

Naar deze  grote stad,

Die ooit de macht in de wereld had.

Vanuit een twee-sterrenhotel,

Bezochten wij ondermeer de Sixtijnse kapel,

Bolwerk der heiligheid,

Beschilderd in eeuwigheid.

De kerk van St. Pieter,

Moord en doodslag alom,

Gedompeld in  pompeuze pracht,

Voortdurend door engelen verzacht.

Het reusachtige Colosseum,

Bouwval van steen,

Een schitterende ruine,

Met een verleden van stront, bloed en urine,

De eenheid van Victor Emanuel II,

Schepper van de vrede,

Zeer hoog te paard,

Van zeer verre reeds ontwaard.

De Tiber en het Pantheon,

Kunstenaars en Michelangelo,

Circus Maximus en Forum Romanum,

Ik liep, zolang ik nog lopen kon.

Spaanse trappen, Trevi fontein en Villa Borghese,

Overal wilden we wel wezen,

Maar na vier lange dagen,

Beginnen je voeten om aandacht te vragen.

Vaticaan,  Paus en Basiliek,

Mystiek en symboliek,

Keizers en filosofen,

Ik ga er alsnog in geloven.

Wij zagen een wereldwijd keizerrijk,

Eeuwenlang aan de macht, via de Romein,

Veel  geschiedenis van wijsheid, kunde en brute kracht,

Overwoekerd door decadent verval en ingehaald door Vader Tijd.

Img_3507

Jan Posch,  6 mei 2008.