Een zuiver podium.

Ook bij de olympische winterspelen in het Russische Sotsji (februari 2014), is meedoen belangrijker dan winnen. Het is een uitspraak van de oprichter van de (moderne) Olympische Spelen (1896) , baron Pierre de Coubertin..

Had hij gelijk of beter : is zo een stelling houdbaar op de lange termijn?

Natuurlijk had hij gelijk. Er kan er tenslotte maar één winnen. Dan zouden al die andere deelnemers dus verliezers zijn en in de filosofie van de Coubertin zijn zij dat dus niet.

Maar is dat wel zo? Wordt er op zo een natuurlijke wijze gewedijverd?

Neen. Deze filosofie wordt weggehoond. Het lijkt een achterhaalde, zelfs achterlijke kijk op zaken. De mentaliteit van de (meeste) sporters is totaal anders. Alleen winnen lijkt te tellen, terwijl de verschillen steeds kleiner worden. Met een slee naar beneden glijden (rodelen) gaat om duizenden van seconden. Maar de belangrijkheid van het winnen lijkt wel omgekeerd evenredig met de afnemende tijdsverschillen.

Bij het schaatsen is het idem dito. Ik zei het al eerder. De journalistiek doet er werkelijk alles aan om deze valse filosofie te omarmen en te benadrukken. Zij jutten de boel op, ook al met het oog op de kijkcijfers. Het zal duidelijk zijn , dat het opportunisme dan ook zeer gedijt in de sportverslaggeving over de prestaties van de deelnemers.

Het chauvinisme en nationalisme nemen ook groteske vormen aan in deze. Wat maakt het in vredesnaam uit, uit welk land je vandaan komt? De schoonheid van de prestatie blijft hetzelfde.

En wat een euforie over een volledig Nederlands podium bij het verdelen van de medailles bij het schaatsen. Eén , twee en drie, volledig oranje-gekleurd. Willem en zijn familie verscherpen met hun aanwezigheid deze filosofie en Mark Rutte doet er ook nog een schepje bovenop, al kan ik wel waardering opbrengen , inzake zijn zienswijze met betrekking tot voortdurende communicatie.

In Nederland is de ontwikkeling van de schaatssport door de sportsponsoring en de daarmee gepaard gaande salariëring, in een versnelling gekomen. De coaches zijn in staat om hun kennis van zaken goed over te brengen op nieuwe lichtingen , terwijl de talenten 24 uur per dag kunnen blijven trainen en je kan dan ook stellen dat het in Nederland verkregen nivo , min of meer perfect is. Maar daarmede ben je er niet. Wereldwijd bezien stelt de schaatssport niet veel voor en de kans is levensgroot ,dat deze ontwikkeling zich ook blijft versnellen. Immers, de buitenlanders blijven op het tweede plan en verliezen hun motivatie . Zij haken op den duur af, waardoor er geen concurrenten overblijven en deze tak van sport dus gedoemd is te verdwijnen.

Deze overdreven media-aandacht voor de successen van onze (schaats)sporters , staat in schrille tegenstelling voor de aandacht van dezelfde media voor de minder bedeelden in onze maatschappij en dat geldt zeker voor de ongelukkigen. In Syrië sterven er elke dag tientallen mensen van de honger om nog maar te zwijgen over het erbarmelijke lot van de gevangenen .Mensonterend is in deze een zwaar understatement.

Langzaam afgeslacht worden is hun toekomst. Met een lasapparaat werd een jongen van 15 jaar bewerkt, waardoor die zijn vel verliest is zo een voorbeeld van dit Kwaad. Of met strijkijzers.
Totaal onschuldigen worden jarenlang gefolterd. Zij moeten formulieren ondertekenen en als zij weigeren, dan worden zij met beton net zo lang op hun hoofd geslagen totdat zij bezwijken.

De toestand van de gevangenen in de slachthuizen van Damascus is weerzinwekkend en hun lot is duidelijk: zij zullen onherroepelijk de dood in deze hel vinden, want zij worden systematisch afgeslacht door de sadistische beulen van Assad. Mazen Hamada had geluk. Deze 36 jarige Syriër werd na vreselijke martelingen vrij gelaten, omdat hij bij toeval een bekende ontmoette in die hel, die hem vrij wist te krijgen.

De wereld ( Obama en de rest van de wereldleiders) laat het begaan. Bewust worden de ogen gesloten voor deze sadistische moordpraktijken.Terwijl Poetin mooi weer speelt met zijn hobby in Zuid-Rusland (Sotsji), worden anderen, die slechts voor hun vrijheid streden, langzaam doodgemarteld in de slachthuizen van Syrie. Of uitgehongerd tussen de puinhopen van Homs en Aleppo.

En wij maar applaudisseren voor een gewetenloze dictator, die denkt zich alles te kunnen permitteren. Deze Zonnekoning heeft ervaring opgedaan in de onderdrukking van de onwillige deelrepublieken in de Kaukasus, waar de deelrepubliek Tjetsjenië min of meer hetzelfde lot heeft moeten ondergaan als de vrijheidsstrijders in Syrië. Ja , vrijheidsstrijders, en niet dat handjevol islamitische extremisten, die de Sharia wil invoeren, waarmee wij tegelijk ook ons geweten denken te kunnen sussen.
Wij onderschatten de onbenoembare gemeenheid, waarmee het regime in Syrië en zijn bondgenoten opereren. Het Westen heeft het laten afweten en de dupe zijn degenen, die dat altijd zijn: de minder bedeelden en de zwakkeren.

Machtsbehoud en uitbreiding is het werkelijke doel van Poetin, niet het wel en wee van zijn volk. Hetzelfde geldt voor Assad. Pure machtshonger. Zij zijn erger dan Hitler. Die kwam nog openlijk uit voor zijn wandaden.

In zijn schitterende reportage “Achter de bergen van Sotsji” laat Jelle Brandt Corstius op indrukwekkende wijze zien, waar onderdrukking uiteindelijk toe leidt bij mensen. Angst en apathie, vlucht en woede.

Laten we alstublieft niet zo overdreven doen bij het winnen van een medaille met één duizendste van een seconde. Laten we ons gaan inzetten voor het Lot van gevangenen. Laten wij allemaal lid worden van “Amnesty International”.

Laten wij afspreken om bij de aanstaande Europese verkiezingen (22 mei) niet te gaan stemmen, alvorens de EU een decreet heeft uitgevaardigd, waarin zij de gerechtelijke vervolging aankondigen van wereldleiders ,via het internationaal strafhof in Den Haag , die hun eigen bevolking uitmoorden of laten uitmoorden.

Jan Posch, 11 februari 2014.

Doping.

Stelling 1.

 

Doping is van alle tijden. Reeds bij de oude Olympische Spelen in Athene werd er “doping” gebruikt. Onnatuurlijke, lichaamsvreemde middelen ter bevordering van de prestaties.

 

 

Stelling 2.

 

 

Doping zal en kan nooit uitgeroeid worden. Het is een wedloop tussen sporters en controleurs. De sporter zal in zijn prestatiedwang/neurose de wetenschap altijd een stap voor blijven, gesteund en geholpen door op geld beluste  en/of naar roem hunkerende artsen.

 

 

Stelling  3.

 

 

Doping is daar , waar topprestaties verwacht worden. Het betreft alle sporten. Hoe hoger de verwachtingen en hoe groter de commerciële belangen, hoe groter het dopinggebruik en misbruik.

 

Stelling 4.

 

De gehele sportcultuur is en was vergeven van  prestatiebevorderende en stimulerende middelen. De gebruikers vonden dat heel normaal. Als abnormaal werden degenen bezien, die schoon, clean en principieel bleven. Zij trokken aan het kortste eind en werden fluitend voorbijgereden , ook door hun minder getalenteerde collega’s.

 

 

Stelling 5.

 

 

De echte tragiek van de sport schuilt niet in  de valpartijen en de grote risico’s bij afdalingen of de mensonterende weersomstandigheden, maar bij de eerlijke en zeer getalenteerde en beloftevolle renners/atleten, die via een zijdeur in de vergetelheid raken. Daar zouden mensen als Mart Smeets/ Bert Wagendorp/ en Tim Krabbé eens iets langer stil bij moeten blijven staan.

 

 

Stelling 6.

 

 

Doping moet niet vrij gegeven worden. Absoluut niet. Met man en macht moet er voor gezorgd worden dat de misstanden beperkt blijven tot de eerder genoemde wedloop. Zodra doping vrij wordt gegeven zal deze ontaarden in criminele en maffiose  toestanden en taferelen.

 

Stelling  7.

 

Blijf streven naar een perfecte sportstrijd, in de volle overtuiging deze nooit te zullen bereiken, naar analogie van de zinspreuk: “Blijf streven naar de perfectie, in de overtuiging deze nooit te zullen bereiken”.

 

 

Stelling 8.

 

In de  romantiek ( M.Smeets, B.Wagendorp, T.Krabbé ) contra realiteitszienswijze , ( Thijs Solleveld, Winnie Sorghdrager, Edwin Winkels), moet er onvervaard voor deze laatste gekozen worden.

 

Mensen, dat weten wij inmiddels, willen niets liever dan voor de gek gehouden worden, zij willen het liefst in sprookjes geloven. Daar leven die romantici van. Daar verdienen Krabbé, Smeets en Wagendorp hun brood mee.

 

Waar de sport dreigt te ontsporen door opdringerige mensen,  die urenlang ,vaak uitgedost  in achterlijke kledij en beschilderd met nationale feestkleuren, op de renners staan te wachten en daardoor voor hachelijke situaties zorgen, daar zorgen mensen als Thijs Solleveld  en Winkels voor waarschuwingen om als het ware tegengif te geven aan de sportverdwazing. Om de boel weer op het goede spoor te brengen.

 

Bert Wagendorp sloeg de plank behoorlijk mis met zijn kritiek op die Engelse journalist , die reeds in 2003 Lance Armstrong ter verantwoording riep.

 

De media en het journalistenleger is er niet om feest te vieren, zij zijn er om wantoestanden aan het licht te brengen, naast het doorgeven van de feitelijkheden, en om deze ter discussie te stellen. Solleveld en ook Sorgdrager en Winkels zijn pure realisten, die dat ook doen. Of het nu veiligheid betreft of doorslaand fanatisme, zij  willen die ontsporingen aan de oppervlakte krijgen en aan de kaak stellen.

Doping blijft van alle tijden, Smeets, en jij moet een evenwicht zien te vinden tussen leuk en idioot. De problemen van dit leven blijven nu eenmaal tot in de kern onoplosbaar.

 

Stelling 8a.

 

Ethiek.

 

Schandelijk was het optreden van de Brit Marc Cavendish  in die eindsprint, waarbij hij van zijn baan afweek en die Argos-renner  ten val deed komen. Hij werd daarvoor niet veroordeeld. Het journaille hield zijn mond. Maar wat zou er zijn gebeurd , indien die Nederlander met zware verwondingen in het ziekenhuis zou zijn belandt? En met hem vele anderen?

 

Opportunisme,  ( de loop der gebeurtenissen bepalen de denkwijze), vierde weer eens hoogtij.

 

 

 

 

 

Stelling 9.

 

Mea culpa. (=schoon schip maken).

 

Wanneer iedereen die doping heeft gebruikt dat vrijelijk zou toegeven, zoals  Michael Boogerd dat gedaan heeft, dan zouden die opbiechters de sport in het algemeen een zeer goede dienst bewijzen. Maar neen, daar zijn ze zelfs nog te laf voor. Nu zijn de opbiechters de sigaar, terwijl die anderen vrijuit gaan, terwijl het andersom zou moeten zijn.

Die twee oude lullen, die ooit de tour hebben gewonnen, (Joop Zoetemelk en Jan Jansen) lieten zich wel uitgebreid  in het zonnetje zetten, maar zij wilden absoluut niet over doping praten. Natuurlijk hebben die twee ook gebruikt. Een zeer gemiste kans. Smeets vroeg op het eind nog naar het waarom niet. Ook daar konden die treurige zielepieten geen verstandig woord over zeggen.

 

 

Ook hier weer hetzelfde stramien, de eerlijken worden vertrapt en verguisd, de lafhartigen met rust gelaten.

 

 

Stelling 10.

 

Lance Armstrong.

 

Natuurlijk, Armstrong maakte er een georganiseerde en criminele bende van. En het is prima dat deze psychopatische megalomaan ontmaskert is.

 

Maar, moet nu alle onheil op zijn bordje worden gelegd?  Indien hij als een zware crimineel wordt achtervolgt, dan zou (bijna) de gehele sportwereld  op hetzelfde  hakblok kunnen worden gelegd. De anderen zijn geen haar beter, behalve dan in een mildere intensiteit.

 

 

Stelling 11.

 

Ik zou wel eens willen weten wie zich heden ten dage werkelijk niet aan stimulantia bezondigen.

 

Zou Chris Froome niets hebben ingenomen? Ik denk dat hij geen middelen heeft genomen, die op de verboden lijst voorkomen. Hij zal zich aan een zeer intensieve vorm van dwangarbeid onderworpen hebben , zich als een robot kunnen gedragen en zichzelf helemaal kunnen wegcijferen.

Zou hij ook het niet verboden tovermiddel Actovegin (een extract uit kalverbloed om het zuurstoftransport naar de spieren te verbeteren)  hebben gebruikt?

Het zou zomaar kunnen en waarom ook niet. Wanneer dit middel niet verboden is, waarom zou je het dan niet proberen?

Bovendien zou het de verboden middelen maskeren. Daar heeft Bernhard Kohl uit Oostenrijk zich in het verleden al eens uitvoerig over uitgelaten.

 

Dat middel werd reeds in 2000 gebruikt en Armstrong bleef erover zwijgen, ook tijdens diens bekentenissen.

De Duitse lijfarts van Usain Bolt uit Jamaica, Hans Wohlfart, zweert erbij, dat geeft hij ruiterlijk toe. Het zou de bloedcirculatie bevorderen, veel energie geven en beschadigd spierweefsel sneller doen herstellen. Ook de spelers van Bayern Munchen uit Beieren mag hij tot zijn vaste klantenkring rekenen. In Amerika is dit middel overigens wel verboden.

 

En, beste lezer, neemt u gerust van mij aan, dat Actovegin heus niet het enige farmaceutische middel is dat  in de aderen van onze, naar topprestaties hunkerende, sporters circuleert.

 

 

Jan Posch,  30 juli 2013.

Lance Armstrong.

De ontmaskering van deze meesteroplichter en aartsleugenaar is nu definitief. De Amerikaanse antidoping-organisatie USADA heeft daar middels een lijvig rapport voor gezorgd, waarin met name de getuigenissen van zijn voormalige ploeggenoten zwaarwegen. Zij verklaarden onder meer dat zijzelf ook doping moesten gebruiken om in het team te kunnen functioneren. Met name de hormonen epo (zorgt voor aanmaak van rode bloedcellen, waardoor meer zuurstof voor de spieren beschikbaar komt) en het spierversterkingshormoon testosteron, werden gebruikt, met daarnaast natuurlijk allerlei maskeringsmiddelen.

Lance heeft zeven gele truien veroverd in de Ronde van Frankrijk , dankzij een unieke combinatie van talent, ongeëvenaarde brutaliteit, intelligentie, organisatievermogen en natuurlijk leiderschap. Bovendien was hij bezeten van winnen en beschikte hij over de vaardigheid van zelfpijniging, zelfkwelling en doorzettingsvermogen, waardoor hij in staat was om zeer langdurige en beestachtige trainingen te kunnen volbrengen.
Hij had een zeer gezond wantrouwen tegenover zijn andere concurrenten. “Wat ik ook doe, zij (die andere moederneukers), doen het erger”.

Dat laatste was niet waar. Waar andere ploegen ook doping gebruikten, bij het U.S. Postal team was er sprake van een buitengemeen goed georganiseerd, geraffineerd, professioneel dopingsysteem, georganiseerd drugsvervoer als het ware.
Zoals zo vaak na successen, ontaardde het vakmanschap van Lance geleidelijk aan in tirannie,chantage,dreigementen en manipulatie. Journalisten , dopingcontroleurs, afgevaardigden van de UCI (internationale wielrenunie) werden omgekocht, buur- en tuinmannen werden ingezet, en deskundige artsen, zoals de Italiaanse sportarts Ferrari en de Spanjaard Fuentes werden zwaarbetaald. Zelfs zijn ploegleider Johan Bruyneel werd zijn zetbaas. Armstrong wist allengs uit te groeien tot een waar patriarch, zo niet dictator van het hele wielerwereldje. Deze wielerbaas werd een maffia-baas, hetgeen mag blijken uit het aan hem betaalde smartengeld van 1 miljoen dollar door de Sunday Times, omdat die krant hem een pakker had durven noemen….., om vervolgens een epolied hierover in de spelersbus te gaan zingen. Dan durf je.

Iedereen gebruikt, laat dat duidelijk zijn, slechts de mate waarin, slechts de intensiteit ervan verschilt. De media, het publiek, de sponsoren, het grote waanzinnige geld, kortom de hele wielercultuur zorgt ervoor dat de eenvoudige sporter wel moet gaan gebruiken.

Al degenen die nauw betrokken zijn bij dit wereldje weten dat en zullen dat tegelijkertijd ook ontkennen, waardoor er een wereld van schone schijn , valse illusies en zware huichelachtigheid in stand wordt gehouden. De Duitse wielrenner Jörg Jaksche, die probeerde een doekje open te doen over het doen en laten van deze wereld, werd door de UCI in de persoon van voorzitter Pat McQuaid afgescheept, omdat deze de waarheid kennelijk te genant en pijnlijk vond.

De wielrensport en talloze andere sporten, waaronder atletiek, zwemmen, langlaufen, schaatsen en voetbal zijn vergeven van dopinggebruik. Wil je tot de kanshebbers behoren, dan kan je simpelweg niet meer zonder prestatieverhogende middelen, de uitzonderingen niet te na gesproken. Meervoudige wedstrijden, zoals een Ronde van Frankrijk zijn gewoonweg te zwaar om zonder extra (verboden) middelen kansrijk volbracht te kunnen worden. De Oostenrijker Bernhard Kohl, ooit lid van de Raboploeg, zei eerder al, dat je een Tour de France nooit kan winnen zonder doping en ook dat het een koud kunstje was om dopinggebruik te verhullen met maskerende middelen.

Iedereen die dat ontkent doet mee aan de hypocrisie in deze, aan de voortzetting van de wielermythe. Dacht u nu werkelijk dat de wielerploeg van Sky met tourwinnaar Bradley Wiggins in zijn gelederen verschoond is van dopinggebruik? Betrekkelijk onbekende renners waren dit jaar ineens bij de wereldtop, te vergelijken met de Postal- ploeg van Armstrong in 1999. De Belgische sportarts Geert Leinders , die eerder bij de Rabo-ploeg werkte en dopingzondaar- en bekenner Levi Leipheimer begeleidde, werd onlangs pardoes ontslagen

Het hele journalistenleger , waaronder blaaskaak Mart Smeets en zijn discipel Maarten Ducrot, houdt zich van de domme. Zij weten drommels goed hoe het werkt, ook met betrekking tot het zogenaamde “nieuwe wielrennen”.

De trieste conclusie moet dan ook zijn, dat ,omdat niemand in staat is om iets wezenlijk aan het systeem te veranderen, iedereen het laat zoals het is. Behalve indien er excessen zijn zoals bij de rebelse schelm Lance Armstrong en de atleet Ben (anabool) Johnson. Dan wordt de eer van de bobo’s te zeer aangetast en op de proef gesteld en dan voelen sommige van hen zich ineens wel verantwoordelijk om in te grijpen.

Columnist Bert Wagendorp vroeg zich af waarom het publiek zo hysterisch reageert indien het over het dopingvergrijp van sporters gaat. Hij dacht dat het kwam om het Kwaad weer een naam te kunnen geven bij gebrek aan Lucifer. Ik ben het niet met hem eens. Wij weten dondersgoed dat Lucifer nog onder ons is en dat hij ons zelfs is gaan overheersen. Op die momenten dat hij een steek laat vallen, proberen wij wraak op hem te nemen, via een ultieme poging om deze vrijheid een stukje terug te winnen.
Wij kunnen boos worden over een ons ontnomen illusie, we kunnen boos worden over gecorrumpeerde, megalomane en vercommercialiseerde topsport, maar het is en blijft , zoals het is. Wij leven nu een maal niet in een sprookjeswereld, al zouden wij dat wel dolgraag willen.

Het wielrennen is niet meer en minder dan een ware afspiegeling van het Leven zelf, illusionair, onvolmaakt, diep droevig en triest.

Maar dat ruiterlijk te moeten erkennen en toegeven, is welhaast het ergste wat ons soort kan overkomen.

Jan Posch, 14 oktober 2012.

Olympische Spelen Londen 2012.

De werkelijke bakermat van de gedachten van baron Pierre de Coubertin, de grondlegger van de moderne Olympische Spelen, (1896 in Griekenland), lagen in Engeland, alwaar hij onder de indruk raakte van de ideeën van pedagoog Thomas Arnold, die, om leiders te kweken in het grote imperium ,uitging van discipline en zelfbeheersing van leerlingen, op basis van het ontwikkelen van eigen initiatieven en eigen verantwoordelijkheid daarvoor. Pierre trachtte deze formule ook in zijn eigen land te introduceren op scholen, maar bijtende hoon was zijn deel. Daarom kwam hij op het idee van sportspelen, om zijn ideeën toch in Frankrijk in de praktijk te kunnen brengen. Ook wilde hij er behalve een sportfeest ook een cultureel feest van maken.

In de strijd tussen sporters zouden er tenslotte vriendschappen kunnen ontstaan. De “sportverbroedering” en het “deelnemen is belangrijker dan het winnen” zijn kreten die er later goed ingingen, maar die de wijze Pierre er duidelijk niet mee bedoelde.

Wel belangrijk is de onafhankelijkheid van het I.O.C. (internationaal Olympisch Comité) geworden. Vrijheid stond centraal. Vrij van godsdienst, ras en commercie. Liefhebberij dus, waarin geen plaats was voor professionals. Kortom een eerlijke strijd, waarin de winnaar bescheidenheid moest tonen en de verliezer zijn nederlaag zonder bitterheid diende te aanvaarden.

Hoe anders is de situatie nu. Behalve de sport, is er de politiek, de media en de roemruchte commercie, die allesbepalend zijn geworden. De sport is van de rand van de samenleving, zelf kernonderdeel geworden van de harde, materialistische op winst beluste samenleving.

Alles staat in het teken van goud, zilver en brons. Degenen die daaronder komen hebben gefaald. Jammer, Postma, je had na die camera-aanraking, geen extra rondje moeten gaan varen,sukkel. Jammer Martina, twee plaatsen hoger en je vergaart eeuwige roem, nu zien ze je als een dwaze onnozele schlemiel, die niet in staat is om tweemaal binnen een etmaal een goede 200 meter te lopen, wegens verkrampte spieren op een harde ondergrond. Lathouwers idem dito hetzelfde.

Degenen die het geluk hebben wel bij de eerste drie te eindigen worden overdreven bejubeld en bewierookt en ik kan mij heel goed voorstellen dat sommigen ( o.a.Kromowidjojo) blij zijn , wanneer zij het Holland Heineken Huis en de Late Avond Show, overleefd hebben.

Het gaat niet om de strijd , het gaat om het eremetaal, het resultaat dus. Dat is materialisme ten voeten uit. En dat was bepaald niet de bedoeling van baron Pierre,

Wanneer er geen elektronische tijdwaarneming zou zijn, zouden talloze sportwedstrijden niet eens meer gehouden kunnen worden. Het baanwielrennen, het zwemmen op de 50 meter, het gaat om tienduizenden van een seconde. Baanwielrennen is wetenschap geworden. En is daarmee een pionier voor alle andere takken van sport. Alles zal in de toekomst nog klinischer, zakelijker en koeler worden. De Britse aanpak van de baan- en wegwielrennerij heeft het voorbeeld al gegeven.

Jarenlange training zal je een paar tienden van een seconde moeten opleveren en wanneer je het geluk hebt om in de kracht van je leven ook nog op de belangrijke momenten in vorm te zijn , kan je zomaar tot held van de natie gebombardeerd worden. Dan kom je in het vizier van Papa Popi Jopi Smeets, je weet wel, die pedante en zelfingenomen kwast, die de vaderrol probeert te spelen over al die seconden en millimeterneuroten. Want onze Olympische helden worden nauwlettend gevolgd. Zeker ,wanneer ze goed presteren. Daarom was het bepaald opvallend en teleurstellend te noemen, dat de roeifinale van onze mannenacht wel live op eurosport te volgen was, maar niet live op Nederland 1. Die gaf de voorkeur aan Nederlandse judoka’s.
Hetzelfde gold voor de kanofinales. Terwijl deze schitterende sport wel live door Eurosport werd uitgezonden, werd op het publieksnet een herhaling gegeven van een verloren strandvolleybalwedstrijd van Richard Schuil en Paul Nummerdor. Onbegrijpelijk overigens dat een waterland als Nederland geen kano-afvaardiging had en bijvoorbeeld Hongarije wel. Maar het kan nog erger , terwijl Eurosport de magnifieke 8oo meter atletiekfinale rechtstreeks uitzond, waar de super atleet David Rudisha ( een mooie Keniaan) een wereldrecord liep van 1.40.91, zond Nederland 1 de halve finale hockey uit tussen Nederland en Engeland. Toen Eurosport het torenspringen uitzond, moesten we van Nederland 1 naar het dressuur rijden kijken.
Neen, van het chauvinistische kut-Nederland moeten we het niet hebben, dat hebben ze wel voldoende bewezen nu. Eurosport heeft die handicap niet.

Maar nog even over dat judo. Toevallig heb ik de finale van de zwaargewichten gezien boven de 100 kilogram tussen een Rus en een Fransman (Teddy Riner). Deze laatste won met waza-ari, Dat is een half punt, die hij via straf voor zijn tegenstander verkregen had. Aan judoën zijn deze twee niet toegekomen. Zij stonden slechts aan elkaar te trekken in een poging om elkaar vast te pakken. Het was niet om aan te zien.
Ik vond het ronduit een schande voor de judosport. Regel vooraf waar de judoka’s elkaar kunnen vastpakken en schakel die verdomde straf uit. Daardoor wordt het tactisch judoën in de ban gedaan. Nog beter, schaf dit onnozele gedoe af en voer een echte vechtsport toe, zoals jiu jitsu, dat oogt ook veel natuurlijker.
Ook het Grieks-Romeins worstelen is een sport voor krachtpatsers geworden en zal evenals het judo voor zijn toekomst als Olympische sport moeten vrezen.

Over natuurlijkheid en schoonheid van bewegen gesproken, ik zag die snelwandelaars, die een onnatuurlijke loopbeweging presenteren. Zij kunnen zo met de Paralympics meedoen. Niet één hield zich aan de regel, die stelt dat beide voeten niet van de grond mogen komen, (geen zweefmoment). De controleurs wisten totaal niet hoe zij deze doldwaze wanvertoning moesten aanpakken. Zij pikten er links en rechts maar een paar willekeurig uit. Een ware schande voor de sport in het algemeen en voor de olympische beweging in het bijzonder. En zo zie je maar weer dat er altijd een (gezonde) ontwikkeling in iedere tak van sport moet blijven. Schaf deze idiote toestand ogenblikkelijk af , laat ze desnoods gaan hinken op een 400 meterbaan.

Dan heb ik meer bewondering voor de Japanner Uchimura , die winnaar werd op de meerkamp in de gymnastieksport. ( springen, voltigeren, rekstok en brug).
Daar zouden ze in Nederland wat meer aandacht aan moeten besteden. Die krachtpatsers op de 100 meter atletiek kunnen met hun opgefokte lichamen wat mij betreft niet tippen aan die gymnasten. Het is overduidelijk dat zij doping gebruiken en maskeren, de vraag is alleen hoever men durft t gaan. Neen, dan kan ik veel meer waardering opbrengen voor de tienkampers, met name de Amerikaan Aston Eaton, een geweldige atleet met een superwereldrecord van boven de 9000 punten.

Doodziek word ik van die dunne Biafra-figuren. Zij domineren de lange afstanden met hun voor lopen ideale spiervezelstructuur. Ook hun achillespees schijnt mee te werken voor een ideale loopafzet. Twee van hen, vielen op de loop met hindernissen over 3000 meter, ook wel steeple-chase genoemd, naar een idioot uit het verleden, die stelde sneller te kunnen lopen dan paarden die over hindernissen moesten springen. Ik was er niet eens rouwig om, integendeel ik vond het ronduit jammer dat die Fransman tweede werd, al was diens reactie wat mij betreft na afloop ontluisterend. Hij tilde dat dunne scharminkel vreugdevol op. Zo een figuur zal nooit kampioen worden. Neen, dan kijk ik liever naar het vrouwenstrandvolleybal. Ook al maken zij geen punten, het blijft een genot om die mooie lichamen in beweging te zien. Ik vraag mij overigens af, hoeveel toeschouwers er komen kijken, wanneer er bloot gesport zou mogen worden. Ik denk, dat Nederland in dat geval zonder enig financieel risico de Spelen van 2028 kan gaan organiseren. De openingswedstrijd moet dan bestaan uit (bijna) naakt modderworstelen in gemengd groepsverband met 12-tallen, waarbij het de bedoeling is, dat zo snel mogelijk de broekjes van de dames uit worden getrokken, met Willem Alexander als scheidsrechter.

Ook een grote bewondering voel ik voor de Nederlandse Celine van Gerner, die 12e werd op de meerkampgymnastiek. In dit mondiale veld is dat letterlijk een wereldprestatie. Maar daar hoor je zoals gezegd niet veel over, behalve dan door de overjarige verslaggever Hans van Zetten, die terecht lyrisch werd over deze prestatie en ook terecht uit zijn dak ging over de fenomenale sportprestatie van Epke Zonderland uit Lemmer die met een zeer gewaagde oefening op de rekstok, een voorbeeld is en zal blijven voor een ieder, al leek zijn triple eerder op een kamikaze actie. De rekstokoefening van één van zijn concurrenten was beduidend beheerster en vloeiender, maar moed werd terecht beloond.

Bij het baanwielrennen ontbrak de individuele achtervolging en dat is voor mij net zo onbegrijpelijk als het ontbreken van de zijspanklasse bij het motorracen en het stayeren op de wielerbaan..

Bij het niet-olympische biljartspel is het groene laken jammer genoeg vervangen door een blauwe. Bij het hockey is het groene veld vervangen door een blauw veld. Het doet pijn aan je ogen en ik kijk er dan ook niet meer naar. Stik er maar in, ik was toch al uitgekeken op dat slaan tegen een bal met een stuk hout. Dan kijk ik nog liever naar een spel, waarbij een bal door een korf gegooid moet worden, maar weer niet naar het handbalspel, waarbij op zijn minst de doelen verkleind zouden moeten worden.

Waarom we wederom naar tennisfinales moesten kijken, waar we de afgelopen twee maanden (Roland Garros en Wimbledon) mee zijn doodgegooid ,en vrijwel niets zien van de kanosport blijft voor mij ook in raadselen gehuld.

Wij laten ons weer, zoals altijd, op een vreugdevolle manier bedotten en genieten ervan om rondom de tuin geleid te worden. Vreugdevolle emoties leveren nu eenmaal een positief gevoel op (Geef het volk Brood en Spelen).

Zoals gezegd zijn de moderne Spelen een sportief en commercieel circus geworden. Slechts met hopen geld kan je nog meedoen met de top. Des te meer je investeert , des te meer rendement het op den duur zal opleveren. Daarom is het opvallend curieus, dat de voetbalgeldwolven op dit toernooi niet aan de bak komen.Vergelijk het maar eens met de winnaars van de 10.000 meter en het baanwielrennen. Geld speelt geen rol. Aan elk detail wordt gedacht, zoals het inbrengen van watjes in de neus voor de wedstrijd om meer zuurstof te kunnen genereren, trainen op hoogte in Kenia en trainen met dure loopbanden, waardoor de spieren niet beschadigd worden.

Usain Bolt is een Jamaicaan. De sprinters uit dit land opereren opvallend goed de laatste jaren. Waarom? Ellen van Langen en Patrick van Balkom konden daar geen antwoord op geven. Het is duidelijk een cultuurverschijnsel natuurlijk, maar zij weten exact hoe zij zich moeten voorbereiden en welke middelen (!) zij daarvoor moeten aanwenden. Nederland domineerde de laatste jaren de schaatssport, maar hoeveel geld werd daar door sponsoren in gestoken? Miljoenen euro’s. In Jamaica zal het ook zo zijn. Sport is superhandel geworden.

Bolt snelde superieur naar het Gold. Usain flikte het again. In welgeteld 9.63 seconden was hij klaar met zijn 100 meter. Ene keer deed hij het nog beter. (9.58) Dat sport entertainment is geworden, wisten we al. Maar de overdreven showkunsten na afloop maakten op mij geen enkele indruk. Nog erger is dat de verslaggever deze carnavaleske kuren beschouwde als een verrijking voor de sport.

Opvallend was verder de verslaggeving van o.a. Stefhan Verheij bij het women’s shot put. Toen de Duitse vetkwab Nadine Kleinert aan stoot kwam, had hij het over een grootheid in deze tak van sport. Een andere verslaggever sprak over een 37-jarige deelnemer,als iemand op leeftijd.
Het mooiste moment van deze Spelen vond ik de huldiging van de 34-jarige 400 meter horden winnaar Felix Sanchez uit de Dominicaanse Republiek. Hij kon zijn tranen maar niet bedwingen denkend aan een overleden dierbare van 4 jaar geleden in Peking, terwijl tegelijkertijd het mooiste volkslied gespeeld werd.
Het meest dramatische moment was de botsing van de voormalige OLYMPISCH KAMPIOEN 110 meter horden 2004, de chinees Liu Chiang tegen de eerste horde. Vier jaar eerder viel hij al geblesseerd uit en werd uitgejoeld door zijn eigen publiek. Daarna moest hij ondersteund worden door andere lopers, nadat hij de laatste horde gekust had.
Opmerkelijk was het uitstappen van een Algerijn op de 800 meter, aangezien hij zich wilde sparen voor de 1500 meter. Aanvankelijk mocht hij niet starten , maar die straf werd, zeer tegen de zin van Ellen van Langen, weer ingetrokken. Hij won later met overmacht de 1500 meter en daar was ik het zeer mee eens. De sterkste moet toch winnen, Ellen?

De onaantastbare wereldrecords voor de huidige generatie deelnemers geven overigens een magnifieke aanwijzing over het historisch dopinggebruik. Indien dit argument niet kan overtuigen , dan wijs ik op de nieuwe technieken waarmee bloed uit 1968 kan worden gediagnosticeerd. De resultaten waren dermate schokkend dat de uitslagen geheim werden gehouden. Overal waar topprestaties worden geleverd is er sprake van doping, zoals fraude bij het geven van subsidies. Dat was vroeger al zo en dat zal altijd zo blijven. Huichelarij en huichelachtigheid horen bij dit circus. Ook wat dat betreft is sport een echte waarachtige afspiegeling van de maatschappij.

Denksporten zijn overigens afwezig op dit Olympisch circus. Dat beschouw ik als een belediging voor alle denksporters.

Maar wat mij het meeste is opgevallen aan deze Olympische spelen is dat de kruising tussen zwart en blank zulke prachtige mensen oplevert ( Destiny Hooker van het Amerikaanse volleybalteam bijvoorbeeld), die dan ook steeds meer gouden medailles behalen. Je hoort er niemand over, maar dat moet je even vergelijken met de geschiedenis van ons zogenaamde superieure blanke ras en denk daarbij ook even aan de slavenhandel.
Wat deze Spelen bewezen hebben, behalve het succes van de miljoenen van het kapitalisme , is het ongelijk van de machthebbers in het verleden.

Wij zijn overvoerd met dat ellendige hockey. Prachtige live-sport (basketbal, volleybal en ga zo maar door), werd door onze neus geboord, ten faveure van die onnatuurlijke beweging. Gelukkig was er Eurosport 1 en 2 en gelukkig was er de BBC en was er Sporza (België).

Laten wij niet in de valkuil trappen om in 2028 deze Spelen te gaan organiseren. Wat die Nederlandse organisatie en mentaliteit betreft: het kan slechts een grote flop worden. De winnaar dient bescheiden te blijven. De werkelijke winnaar is degene, die walgt van die overdreven bewieroking.

Tenslotte wil ik hier nog even stilstaan bij de onschuldige burgers in Syrië, die werden afgeslacht gemarteld en verminkt door hun eigen slager tijdens deze twee vreugdevolle sportverbroederende sportweken tussen alle landen in Londen.

Jan Posch, 13 augustus 2012.

De verlosser.

 J.C.  is  al jaren onze verlosser. Die rol heeft hij overgenomen van  Jezus Christus, want er kan er maar een de verlosser zijn natuurlijk.

 

Johan heeft  Ajax inderdaad van een  probleem verlost, namelijk die van openbaarheid van bestuur. Nergens anders  gaan zij zo rollebollend over straat.  Een echt straatgevecht dus, waarbij de voorzitter Coronel  zich verplicht voelde om letterlijke citaten te openbaren van de vleesgeworden dictator Cruyff, die deze laatste natuurlijk weer ontkende, waarmee hij  zichzelf ook nog tot een waarachtig leugenaar degradeerde.

 

Cruyff is een waar vehikel geworden. Een eigenwijze draak, die geen tegenspraak duldt. Zijn roem en reputatie worden in stand gehouden door een stompzinnige, hersenloze supportersschare aan de ene kant en een terreurorganisatie, Telegraaf genoemd ,onder aanvoering van huichelaar Jaap de Groot aan de andere kant.

 

Wie niet voor hem is, beschouwt hij als tegen hem, zoals die andere minkukel Bush.

 

Cruyff is van een bedenkelijk allooi. Verantwoordelijkheid neemt hij niet en alles is gebaseerd op vriendjespolitiek. Ook Danny Blind is iemand van de praktijk, net als zijn meelopende lakeien  Wim Jonk en Dennis Bergkamp, maar Danny wordt afgeserveerd als onbetrouwbaar en dat heeft hij ook nog van horen zeggen. Hoe schaamteloos.

 

Wanneer Jan Boerenkool zichzelf zulk een gedrag permitteert  wordt hij genadeloos afgemaakt. Maar onze verlosser blijft gesteund, met name door de beschavingsbandiet Johan Derksen, die weinig voor hem onderdoet in dictatoriaal gedrag.

 

Het ergste van deze voetbalsoap is nog, dat er zeker  grote minpunten aan het Ajax-beleid zitten. Natuurlijk, waar niet. Bij Ajax hebben zij de fout gemaakt om groots te blijven doen, waar eenvoud geboden was. Er waren veel te veel contractspelers die miljoenen verdiende door op de tribune te zitten. Ook het aankoopbeleid was desastreus. Dan kan je beter je eigen jeugd goed opleiden en inzetten, waarbij je tegelijk de wijsheid moet bezitten om deze talenten niet te vroeg te willen opjagen. Geef ze de kans om meesterlijke fouten te maken.

 

Overigens moet je niet denken dat deze jeugdspelers tot hun 25^e bij hun club zullen blijven spelen. Als zij de kans krijgen vertrekken zij op hun 18^e. De rijke clubs hebben het immers voor het zeggen. Neen, dan zouden zij verplicht moeten worden te blijven spelen voor hun club, maar dat is natuurlijk niet toegestaan.

 

Wanneer Ajax uit de problemen wil komen, indien zij een grote jongen willen blijven, moeten zij opgekocht worden door Chinees geld  of maffiageld.  Daar hebben zij  Johan Cruyff niet voor nodig, Johan zorgt alleen maar voor meer problemen. Daar staat zijn lage intelligentie , zijn heerszucht en zijn misplaatste verwaandheid gegarandeerd  borg voor.

 

Nummer 14 moet eindelijk eens gaan beseffen, dat hij geen God is, slechts een omhooggevallen en omhooggeschreven stervoetballer en trainer.

 

Janneman, 1 april 2011.

 

 

Schaatsen op de Alde Feanen.

 Op maandag 20 december 2010 was het mooi lichtvriezend weer. Om 11.00 uur in de ochtend besloot ik om de stoute ( en nog nooit gebruikte) schaatsen aan te trekken, om voor de eerste keer mijn geluk te gaan beproeven op het natuurijs tussen Oudega , Grouw en Eernewoude in het natuurgebied van de Oude Venen in Friesland,al waar ik ’s-winters  woonachtig ben.

 

Bij het startpunt kwam ik iemand tegen uit Leeuwarden (bleek later) die op hetzelfde idee was gekomen als ik, lekker schaatsen bij mooi zonnig weer en de al dan niet bestaande risico’s voor lief nemend. Zij twijfelde ernstig, het was totaal onbekend terrein voor haar, maar door mijn zelfverzekerde houding , putte zij blijkbaar zoveel moed, dat zij besloot om ook haar stoute schaatsen aan te trekken.

 

Na een lichte miscalculering betreffende een kluunovergang van mijn kant , wist ik al gauw mijn kortstondig overwicht op haar te verspelen en hoorde ik al na een korte tijdsspanne een twijfel om terug te keren.

Hetgeen, na een aanspreking van mijn kant van een tegemoetkomende schaatser over de betrouwbaarheid van het ijs, ook gebeurde.

Enfin, ik schaatste dapper door en wist zonder kleurscheuren het pontje van Grouw te bereiken, alwaar ik besloot om terug te gaan. Aangekomen op dezelfde splitsing, kwam ik (achteraf) op het lumineuze idee om toch maar een stukje door te schaatsen, richting Eernewoude. Ik was helemaal alleen op het ijs en mijn enige zekerheid bestond in de aanwezigheid van schaatssporen.

Er kwam maar geen einde aan deze schaatssporen en alhoewel ik in de verte een grote boot door het ijs zag denderen, schaatste ik lichtelijk bevreesd moedig door de schaatssneeuw. Uiteindelijk besloot ik rechtsaf te slaan en mijn geluk op een wat minder brede sloot te gaan beproeven. Gelukkig kwam ik onder deze totaal onbekende omstandigheden een tegenschaatser tegen en vroeg hem de weg naar hotel EE-zicht. Dan moet U (!) bij de volgende splitsing naar links en daarna het meer oversteken en dan komt U vanzelf weer op de Hooidamsloot richting het hotel.

Zo gezegd, zo gedaan kwam ik warempel wederom bij een kluunplek aan, die ik als zodanig herkende van de heenweg.

Zal ik nog een rondje rijden? Ja, dat doe ik. En zo ging ik terug over het meer om dezelfde route te gaan schaatsen, maar nu in omgekeerde richting. Al rijdende begon ik allengs mijn voeten en scheenbenen te voelen en nog voor ik het meer over was, bekroop mij een ernstige twijfel over deze lichtzinnige genomen aktie. Desalniettemin schaatste ik door, maar nog voor ik terug was in Eernewoude werd deze twijfel zwaarwegender en zelfs zozeer, dat ik het twijfelachtige besluit nam om snel op mijn schreden terug te keren.

 

Tegen twee uur in de middag bereikte ik weer het vertrekpunt, alwaar een wat oudere vrouw mij vroeg hoe het ijs was en of de sneeuw een ontspannen schaatstocht toeliet. Nog vol trots over mijn goed afgelopen schaatsavontuur op 63-jarige leeftijd, wist ik haar wel van de haalbaarheid  daarvan te overtuigen, nadat ik haar vol enthousiasme  over mijn gereden ronde had verteld.

 

Soms kan zelfs ik nog gelukkig zijn. De volgende keer gaan wij met z’n tweeën Hannie. Met mooi, windstil en zonnig weer. Nu kan het nog.

 

Jan Posch, 20 december 2010.

W.K.-Voetbalfinale 2010.

Einde van het sprookje.

Het voetbalsprookje is uit. Onze jongens hebben hun laatste wedstrijd meer dan verdiend verloren. Tegenstander Spanje speelde minstens twee, zoniet drie klassen beter. Niet alleen Spanje heeft gewonnen, ook het voetbalspel zelf heeft gewonnen. Het anti-voetbal, waarmee Nederland de wereldtitel in de wacht wilde slepen is ongenadig hard afgestraft door een  echt voetbalteam. Een team dat niet alleen technisch veel beter was, het was ook sneller, vormde een duidelijke eenheid ( met 6 spelers van Barcelona niet geheel toevallig), maar was ook taktisch veel sterker. Nederland kwam niet aan opbouwen toe en zocht vanaf het begin zijn toevlucht tot overtredingen. Schaamteloos torpedeerde Van Bommel zijn opponent en mocht van geluk spreken dat hij in een later stadium niet van het veld gestuurd werd. Ook de 9 miljoen per jaar verdienende Nigel de Jong werd niet door de uitstekend fluitende Engelse arbiter uit het veld gestuurd met een rode kaart, na een karate-achtige charge.

Ons land heeft een slechte bijdrage geleverd aan het imago van het edele voetbalspel, gekenmerkt door hopeloos veel overtredingen en navenante gele kaarten ( alleen al in de finale negen!) en nog meer door het laffe terugspeelvoetbal in de hoop met snelle counters de tegenstanders te verrassen, middels brekebeen Robben en een incidentele uitschieter van Robin van Persie .

In de finale liet van Marwijk zijn ware gezicht zien. Stronteigenwijs handhaafde hij zijn kreupele ploeg,die niet meer dan  twee kansen wist te scheppen, waarvan er één door brekebeen Robben vakkundig om zeep werd geholpen. Het was werkelijk onbebrijpelijk, dat hij Stijn Schaars en Affellay geen speeltijd gunde in deze  genante vertoning van onmacht.

Na afloop moest de scheidsrechter het deze keer ontgelden, voornamelijk doordat hij een hoekschop voor Nederland over het hoofd zag.

Hoe ver chauvinisme de redelijkheid kan aantasten, werd nog eens onderstreept door verslaggever Frans Snoeks. Deze toch doorgaans neutrale vakkundige, ging met name in het begin van de wedstrijd in de fout, door hopeloze overtredingen van onze multi-miljonairs, gewoon goed te praten.

Het is werkelijk een zegen voor onze geestelijke gezondheid, dat dit over het paard getilde miljonairsteam volkomen heeft gefaald tijdens deze slotronde. En dan zal ik nog maar het zwijgen doen, over de totaal ontketenende waanzin, ontstaan bij zogenaamde supporters, indien onze jongens wel het geluk hadden gehad, dat het afketsende schot van Schneider in de rechter-bovenhoek van het Spaanse doel was beland.

Jan Posch, 12 juli 2010.

Wereldkampioenschap voetbal 2010.

 

 W.K. in Afrika,

Kolonialen in de finale,

Oranje tegen Spanje,

Lang leve de ronde-voetbal-tombola.

 

Het volk slikt zijn sociale opium,

Tijdelijk verlost van alle kwalen,

Gaat hij feestvierend uit zijn dak,

Nu Vrouwe Fortuna haar nek uitstak.

 

De winnaar heeft altijd gelijk,

Nog is het iedereen, van dwaas tot analist,

Vergund, de grootst mogelijke onzin uit te braken,

En zich onbezoedeld idioot te vermaken

 

Wordt Holland kampioen,

Dan zal massaal de hysterie zijn intrede doen,

Zuipend en achterlijk blaastoeterend, zal hij zijn stompzinnigheid onvervaard en vrijelijk etaleren.

 

Welig tierend bijgeloof,  alles ter wille van het lot,

Het voetbalspel  op de troon van de Heilige Stoel,

En alles wat er gebeurt, inclusief toevallige causaliteit,

Zal bij winst transformatie vinden in redelijkheid.

 

Oranje, kan je, ( winnen van Spanje?)

Zoja, dan houd ik van je.

Ontspanje en verman je,

Win of ik verban je.

 

Hurry up , tegen de Spanjolen,

In deze voetbalmallemolen,

In Godsnaam, behoed ons voor het arbitrale falen,

Die wederom het uiteindelijke resultaat zullen bepalen.

 

 

Dat de meest sportieve maar mag winnen,

De minst gemene,  met de minst vuile streken,

Dan kan de toevalsfactor het meest van zich doen spreken,

En kan het hele kapitaalcircus weer opnieuw beginnen.

 

Opgedragen aan de neergeschoten spits van Paraquay, die vocht voor zijn leven, ongeveer zoals de krijsende gevangenen, wier ledematen afgehakt werden tijdens de finale in 1978 tussen Argentinié en Nederland en wier doodskreten verstomd werden door het gejuich op de tribunes.

 

 

Jan Posch, 8 juli 2010.

 

Scorebord-journalistiek.

 

 Wilt u voorbeelden van het grenzeloze opportunisme van de menselijke soort?

Kijk naar de zelfgenoegzame smoelen van de voetbal-analitici en doorzie hun nietszeggende resultaatcommentaar. Zij wekken de indruk het allemaal perfect te weten en proberen vervolgens hun opportunistische gezwam voor wetenschap te verkopen. Foppe de Haan spant in deze de absolute kroon. Met zijn eigenwijze Friese gebral uit zijn eigenwijze Friese stijfkop , laat hij op weergaloze wijze blijken uit het goede voetbalhout gesneden te zijn. Hij overtreft in deze verre de multi-miljonair Jack van Gelder, die met zijn aalgladde kaalkop de draak steekt met alles en iedereen. Wat zal die vent in zijn vuistje lachen.

Jack is op zijn beurt erger dan alle clowns bij RTL bij elkaar. Die voetbalgekken menen zichzelf nog serieus te moeten nemen. Ik krijg sterk de indruk dat Derksen behalve zichzelf natuurlijk, alleen voor die ratelslang Genee of whatever in a name is, nog een weinig ontzag heeft. Dat die, aan water verslaafde, Rene van der Gijp daar tussen gaat zitten, zal veel te maken hebben met bekendheid voor zijn lezingen, zijn aangeboren luiheid en zijn volledig gebrek aan eerzucht.

 

Er is één gunstige uitzondering. Hij heet Piet de Visser. Die heeft als enige verstand van voetbalanalyse. En die wordt dan ook door die niemand ontziende voetbalvreter Johan Derksen voortdurend op de korrel genomen.

Onbeschofte vlegels hebben nu eenmaal een bloedhekel aan normale fatsoenlijke lui. Laten ze daarover eens van gedachten wisselen, in plaats van elkaar de loef proberen af te steken via dat kinderlijke aandoende voetbalgebazel om hun dikke beurs nog verder te spekken.

 

Jan Posch,  15 juni 2010.

Golfspel

Op uitnodiging van Tom Zoomers ben ik vandaag 29 mei, (de 90e verjaardag van Beppe (( moeder van Hannie)) !) het vrijgezellenfeest van zijn zoon Jeroen gaan vieren samen met André Torensma, zijn twee jeugdvrienden, zijn oom uit Marken en zijn zwager Jasper door middel van een golfspel in Zuiderburen in Leeuwarden, gevolgd door een etentje met zelfverwarmd vlees en verder veel bier.

Doe het met mooi weer en geniet van de gelukte en vooral mislukte slagen, met name die waarbij de ballen in de sloot terecht komen. Wij kregen bij aanvang na de uitleg twee ballen mee, waaronder een reservebal. Na een tijdje, toen wij al diverse ballen het bos of het water in hadden geslagen, zijn wij uit pure noodzaak maar naar ballen gaan zoeken en warempel op het eind hadden wij zowaar drie ballen extra. Een bal tekort kostte je welgeteld één euro, helaas leverde ons het bijeengesprokkelde extra materiaal slechts de opmerking op: "de groep Zoomers heeft geen ballentekort opgeleverd".

Er waren in totaal 18 hindernissen en daar deden wij met z’n vieren in totaal 64 slagen over. Ik raad een ieder aan om zo een gebeurtenis mee te maken.

Op het moment van schrijven zit ik ook naar het Eurovisie-songfestival te kijken en ik kan mijn ogen niet afwenden van het welgevormde lichaam van de verleidelijke schoonheid uit Armenië. Zij behoort daarom prompt tot mijn grootste favoriet, hoewel ik ook bijzonder gecharmeerd ben over Israël, Spanje, Roemenië, Rusland en IJsland.

Maar Apricote Stone laat mij niet meer los….., het doet mij denken aan Turkse muziek en is van een fantastisch optimisme.

Leve de muziek, het betoverende vrouwenlijf en niet te vergeten , het golfspel natuurlijk.

Jan Posch, 29 mei 2010. Tijd: 22.35.

Naschrift: halverwege de puntenuitslagen was het mij duidelijk dat onze Oosterburen aan het langste eind zouden gaan trekken.

Napoleon en Alexander de Grote hebben het al lang geleden aangetoond:  geef het volk brood en spelen en laat het denkwerk aan een eenling over. Ik ben het gedeeltelijk met hun eens. De televoters brengen ons inderdaad naar de afgrond, maar een goedaardige heerser is een tegenspraak in zichzelf. Het probleem is ook in deze onoplosbaar, maar het minst slechte lijkt mij een commissie van deskundigen in ieder land en laat het volk in godsnaam bier blijven zuipen en (golf) spelen blijven beoefenen.