Onderdrukkende verdraagzaamheid.

Deel I.

Ze heeft het dan toch maar mooi voor elkaar gekregen,
Zeer geleidelijk, doch gestaag, maar van zeer hoog naar zeer laag,
Van heet naar warm , naar kil en koud,
Als een kachel zonder hout.

Alle warmte eruit geslagen,
Geruisloos, doelmatig en efficiënt,
Op het laatst behandelde en hekelde ze die vent,
Als een psychiatrische patient.

Grauwen, en snauwen, op lage en hoge toon,
Het werd allemaal heel gewoon, het domineren,
Een doorlopend patroon van kritiseren en kleineren,
Vernederen, verbeteren en corrigeren.

Nijdassen, zeuren, zaniken en zeiken,
Kijven en langdurig zwijgen,
Repressief tolereren , complimenten ontberen,
Niets dat er deugde, overal lagen lijken.

Een Xantippe en een feeks konden er nog wat van leren,
Nijdig en chagrijnig, met hatelijkheden bezeren,
Boosaardig, afstandelijk, koel en kil,
En het voortdurend doordrijven van eigen wil.

Altijd de maat nemend, nooit was het goed,
Liefdesuitingen en intimiteiten verdwenen,
Aanrakingen en liefkozingen verteren voorgoed,
Een aai over de bol? Hoe kan je het menen.

Puzzelen, wandelen en fietsen werden verleden tijd,
Geen zin meer in, zei ze eigengereid.
Zo kwam er langzaamaan, ik zeg het zonder nijd,
Een einde aan deze ongelijke strijd.

Frigiditeit en onvriendelijkheid ,
Bevrijd van seksualiteit,
Kwam er van lieverlee, een totaal vreemde bij haar op bezoek,
Resultaat van een reeds lang gesloten boek.

Onleefbaar en onhoudbaar werd het, zelfs op vakantie,
Een mengsel van repressieve tolerantie en tirannie,
Onredelijkheid en wantrouwen werd zelfs idiotie, zo nu en dan,
Zij had er allang tabak en meer dan genoeg van.

Allergisch eerst, daarna angstig en op zijn hoede,
Bang voor haar ingehouden woede,
Wist hij precies wat er zou komen, een kwestie van gewenning,
Maar ondanks dat, immer bleef hij in de bewuste ontkenning.

Wanneer je niet meer of te weinig van iemand houdt.
Is het beter dat alles wordt afgebouwd,
Gelukkig dat het “verliefde steltje” nooit is getrouwd,
Nu is er slechts één, die het een beetje berouwd.

Deel II.

Hij werd voor haar een existentieel probleem,
Wil ik dit wel? Wie is hij echt.
Past hij eigenlijk wel bij mij,
Ben ik niet veel liever , helemaal en volkomen vrij?

Ook zijn schrijfsels kon zij onmogelijk waarderen,
Daar ontstond een diepe en onoverbrugbare kloof,
Des te meer zijn persoonlijkheid zich ging uitkristalliseren ,
Des te erger zij hem aan de snel afbrokkelende kant schoof.

Ook was zij uitgekeken op zijn chalets,
Hij en die, kosten haar alleen maar energie,
Blij was zij , om weer naar huis te gaan,
Wat had hij haar in godsnaam eigenlijk misdaan.

Zij gaf op het einde zelfs haar eigen uitleg aan zijn gedrag,
Ging hij ‘-nachts vijf keer naar het toilet,
Dan werd hij ’s-morgens in zijn hemd gezet,
“Het was één keer”, werd gezegd, met of zonder glimlach.

Wanneer hij geen einde had gemaakt aan deze wanvertoning,
( ook zijn eigen kleine portret naast het grote bed, werd,
binnen een ommezien bij het vuilnis gezet),
Zouden eer en ziel hem zijn ontnomen uit zijn zielewoning.

Ideaal voor een groep, als een vis in het water,
“Geschikt voor een woongroep”, zei haar eigen zus later,
Daar voeren ze geen zware gesprekken,
Die zijn voor zwaarmoedigen, en grote bekken.

Tot slot ging zij zich steeds vreemder manifesteren,
Razendsnel (te) familiair met vreemden,
Ik moest het een aantal malen aanschouwen,
Minder op mannen, meer nog op vrouwen.

Het einde van dit (vrij langdurige) natuurlijk proces,
Levert een zeer wijze les,
Wanneer je niet voor elkaar bent geboren, en bestemd,
Zal hij je nooit kunnen bekoren., en blijft het altijd een onnozele vent..

Jan Posch, januari 2013.

Doodschopperij.

Richard Nieuwenhuizen uit Almere is doodgetrapt door een Marokkaan. Richard kreeg onenigheid met een groepje Marokkanen , terwijl hij aan het “ vlaggen” (lees grensrechteren) was tijdens een jeugdvoetbalwedstrijd van zijn club uit Almere , “Buitenboys” geheten en een club uit Amsterdam-West “Nieuw-Sloten” genaamd.

Zeer waarschijnlijk heeft Richard, (als reactie op), een hatelijke opmerking gemaakt in de richting van deze jongens, en hebben zij gezworen zich na afloop op hem te zullen wreken. Vergelijk in deze de doodskaratetrap van een voetballer in Oostzaan, die tijdens een emotionele voetbalcharge iets als “Kankerjood”of woorden van gelijke strekking door een supporter naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waardoor ook bij hem de stoppen doorsloegen.

Zeer waarschijnlijk is, dat in beide gevallen het niet de bedoeling is geweest om dodelijke slachtoffers te veroorzaken.

Toen ik zelf nog voetbalde in Oostzaan op het OFC-terrein, deed ik kennelijk iets verkeerds en terwijl ik daarbij geblesseerd raakte, moest ik een opmerking als “net goed”ondergaan. Het heeft mij jarenlang achtervolgt.

Is hier sprake van een Marokkanenprobleem.? Neen, natuurlijk niet. Het probleem is de tomeloos toegenomen agressie in onze hele maatschappij, en de doorgeslagen softe opvoeding van onze kinderen en jeugd en tegelijk de ondermaatse aanpak van overtreders. Om even bij de voetballerij te blijven: scheidsrechters krijgen zoveel papieren rompslomp te verwerken indien zij iemand aangeven bij de bond, dat hen de moed vergaat om nog rapporten te gaan invullen bij ernstige overtredingen en aan de kant staan ouders de boel op te hitsen in plaats van op te treden bij wangedrag van hun kinderen en niet in de laatste plaats de clubleiders zelf, die bij het minste of geringste op hun achterste benen staan bij een arbitraire beslissing in hun nadeel. Kortom ook hier is gaandeweg een verziekte cultuur ontstaan, waarbij het resultaat het belangrijkste is en verzuimd wordt om heethoofden aan te pakken.

Elke maatschappij schept zijn eigen culturele ondergang. In de straatcultuur heerst een omgekeerde cultuur. Wangedrag wordt beloond en beschaafd gedrag afgestraft. Daar heerst een macho-cultuur, waarin geweld en intimidatie status oplevert. Ook heerst daar een groepscultuur, waarbij de opgeblazen ego’s snel gekrenkt kunnen raken. Het zijn lopende tijdbommen, die op ieder moment kunnen afgaan. Je telt niet mee, indien je daaraan niet meedoet en vaak zijn de ergsten ,degenen die uit een hoger opgeleid milieu komen.

De verloedering is in Nederland al tientallen jaren aan de gang. Ik kan mij voorstellen dat Marokkaanse jongens geen enkel respect meer kunnen opbrengen voor die gluiperige en angstvallige Nederlandse cultuur. De agenten zijn bang voor ze geworden en kijken wel vier keer uit om ze te bestraffen. Zij krijgen namelijk toch geen steun van hun superieuren. Wanneer een leerling van een school zich misdraagt , durft een leraar hen niet adequaat aan te pakken, uit angst voor de ouders en zijn collega’s, die vinden dat hij geen orde kan houden. Die paar leraren die hun etterbakken in elkaar sloegen toentertijd in Amsterdam op die ambachtschool, werden nadien bejubeld door het tuig.

De jongeman die Richard de fatale trap tegen zijn hoofd heeft gegeven met een voetbalschoen, terwijl de arme ziel op de grond lag, zou in het openbaar terechtgesteld moeten worden. Het was dat deze schop dodelijk was, anders hadden wij het niet over dit incident gehad, terwijl nu iedereen krokodillentranen huilt.

Het is de schuld van ons allemaal. Het zijn wijzelf , die dit monster hebben geschapen. Net als Dr. Frankenstein.

De agressie in ons land is onbegrensd. Voor wie zou je nog respect moeten en kunnen opbrengen? Onze bankiers zijn boeven en zakkenvullers, Willem Holleeder wordt op een voetstuk geplaatst en voor een zaal met nederige studenten gezet, waar kopstukken zeer veel geld aan verdienen, politici zijn verworden tot getolereerde beroepsleugenaars, directeuren van woningstichtingen zijn zware oplichters, die speculeren met gemeenschapsgelden en de voetballers zelf zijn niet alleen bejubelde multimiljonairs maar ook nog zeer slechte voorbeeldgevers. Elke zondag is dat uitgebreid te zien op de televisie en hun schurkenstreken worden vervolgens in de praatprogramma’s breed uitgemeten, goedgepraat en recht gestreken. (uitzonderingen daargelaten), door gladhoofdige miljonairs.

Belijning van een voetbalveld zou niet eens nodig behoeven te zijn. Zet er een muurtje omheen en de bal kaatst weer terug in het veld. Gaat de bal over het muurtje, dan kan er via een vrije schop (dan wel!) de bal weer in het spel gebracht worden. Indien een speler zich misdraagt voor een kleine overtreding, dan moet hij 5 minuten aan de kant, is de overtreding zwaarder dan 10 minuten en nog zwaarder dan krijgt hij een rode kaart. Indien een team een minimaal aantal overtredingen heeft begaan in één wedstrijd dan krijgt de tegenpartij een strafschop toegewezen. Heeft een team als geheel een bepaald minimum aan overtredingen begaan tijdens het seizoen, dan moeten zij een boete betalen, die gelijkstaat aan 25% van het totaal aan jaarsalarissen van alle spelers. En zo kun je nog wel een tijdje doorgaan, in de wetenschap dat het nooit zal gebeuren.

Maar er wordt zo godsgruwelijk veel verdiend aan die conservatieve schopsport, dat elke vorm van vernieuwing in de kiem gesmoord wordt, louter uit angst om die geldhoeveelheid te doen slinken.

Ja ja, het totaal aan sukkels ( en wat zitten er grote aantallen personen met psychopathisch gedrag aan de touwtjes te trekken) , weet er op een wonderschone manier een voze maatschappij van te maken.

En iedereen maar weer janken, steunen en zuchten als er iets misgaat. Tijdelijk natuurlijk.

Janneman, 15 januari 2013.

Geloofwaardigheid.

“Niets is erger voor een mens dan geconfronteerd te worden met zichzelf” en ware woorden schijnen altijd ongerijmd, maar geen enkele andere vorm van lering kan hen vervangen.

Waarom vinden personen die een stukje/column van een ander lezen, waarmee zij het inhoudelijk niet eens zijn, nooit mooi., ervan uitgaande dat dat stukje goed geschreven is. Of is dit laatste ook een kwestie van smaak en niet van objectiviteit? Neen, er bestaat wel degelijk een objectiviteitsnorm in kwaliteitssmaken. Iets, wat het dan ook zijn moge, heeft altijd een bepaalde kwaliteit. Wel is het zo, dat iedereen dat op persoonlijke wijze ondergaat en interpreteert.. Hier is de wet van de grote getallen wel op zijn plaats. Wanneer van de 100 proevers er 90 positief zijn, mag je er voetstoots van uit gaan dat er sprake geweest is van op zijn minst redelijke kwaliteit.

En wat als je de waarheid schrijft? Geloof me, niemand wil de echte waarheid horen, behalve van de therapeut, de (gekke) nar, en de publieksvermakende conferencier (ook die moeten zich nog aanpassen en oppassen), maar dan nog niet in de persoonlijke sfeer en het liefst via een komische truc, wending of noot. Wie de (persoonlijke) waarheid vertelt moet rekenen op hel , doem en verdoemenis. De waarheid is namelijk voor ons ellendelingen te cru om aan te horen. Wij weten zelf namelijk dondersgoed dat wij verkeerd of althans verknipt en tegenstrijdig in elkaar zitten, Wij zijn nu eenmaal innerlijk verscheurde en tegenstrijdige wezens, onderworpen aan velerlei onvolmaaktheden/beperkingen/tekortkomingen en zeker aan mengsels van haat en liefde, vaak culminerend in bizarre onredelijkheid.

Iedereen gaat zeggen: wat is waarheid en dat is jouw waarheid. Natuurlijk. Maar die iedereen vergeet dat wij allemaal dagelijks aan filosofie of waarheidsvinding doen. Iedereen wil weten wie de moordenaar was van Marianne Vaatstra en met alles wat daar omheen hangt. Zelfs van de motieven en de achtergronden. Iedereen is feitelijk op zoek naar de waarheid, al beseffen hele volksstammen dat zelf niet. Maar als de uitkomst ons niet bevalt , ontkennen wij hem categorisch.
Bovendien zien sommigen deze waarheid wel en anderen niet. Sommigen kijken veel sneller door situaties heen. Sommigen voelen hem zelfs op afstand. Het moeilijkste voor een mens is om zijn eigen situatie onder ogen te willen en durven zien. Van een ander zien we zijn gebreken heel gemakkelijk, maar die van onszelf niet of nauwelijks, Zelf denken wij dat wij alles goed doen. Maar de weg naar de hel ligt geplaveid met goede voornemens en intenties/bedoelingen.

Zelf vraag ik niet om oordelen van een ander. Dat interesseert mij niet. Want iedereen heeft een (verrukkelijke) mening. Om die reden zit ik ook niet op de sociale media. ( elke idioot heeft een mening.)Wanneer een ander mij een compliment geeft dan vind ik dat zonder meer leuk en aardig. Het stadium , dat mij dat ook langs mijn kleren glijdt of worst zal zijn , heb ik (helaas) nog niet weten te bereiken.

Maar wanneer iemand, waarvan ik op intellectueel/geestelijk gebied een hoog verwachtingspatroon heb, onterechte kritiek gaat leveren, dan kan ik uit mijn vel springen van bittere teleurstelling. Dan laat ik elke vorm van diplomatie varen en word ik kind en oververhitte dronkaard tegelijk. Een zware zonde, ik weet het.

Een scherpzinnige vrijdenker moet niet Vader Staat gaan verdedigen, wanneer die laatste zich weer eens crimineel heeft gedragen. Een echte vrijdenker laat zich door de staat de wet niet voorschrijven, behalve als het echt niet anders kan. Hij zorgt voor zijn eigen vrijheid en verantwoordelijkheid, zolang hij daarmee een ander met rust laat..

Uitgebreid ben ik op mijn site (welk een rot woord), ingegaan op de boete n.a.v het niet dragen van gordels. Die zaak laat ik voorkomen tot de hoogste instantie..Vader Staat heeft zich misdragen in de uitvoering en principieel vind ik dat de politiefunctionaris je alleen mag bekeuren in het geval van een gevaarlijke situatie.

Veroordeel je dat niet, maar moedig je dat juist aan, dan ben je geen echte vrijdenker, dan ben je innerlijk tegenstrijdig. Dan ben je verlicht en oerconservatief tegelijk. Dan ben je niet meer dan een clichémannetje. Het is in ieder geval niet in lijn met verlichte uitgangspunten als vrijheid, gelijkheid,rationaliteit en logica.
Dan is een grote voorwaarde geschapen voor spanningen in je eigen ziel.
Ook een archaïsch verschijnsel als het Oranjehuis in ere houden, past m.i. niet in het denken van de vrijdenker. Dat past niet meer in ons huidige tijdsgewricht, waarin wij de feodale toestand voorgoed achter ons hebben gelaten. In vroeger tijden werden wij door deze adel overheerst en als horigen/ sukkels bezien, terwijl zij zichzelf via (dwang)arbeid van deze onderdrukten verrijkte en deze rijkdom in stand hield door erfrecht en (internationale) huwelijken. En dat alles meestal met kerkelijke goedkeuring indien dat noodzakelijk bleek. Kerk en staat, godzijdank (ik bedoel gelukkig natuurlijk), zijn zij nu gescheiden.

Een boete krijgen waarvan je het zuivere gevoel hebt overgehouden dat je bestolen bent is geen pretje. Voor 127 euro kan je een mooie wandelvakantie naar Duitsland organiseren. 127 euro boete moeten betalen aan lachende jongemannen, waarvan naderhand schande werd gesproken door wegwerkers over hun bumper kleefgedrag. Het is overhevelen van privékapitaal naar de algemene middelen, om hun eigen salaris te betalen en die van de werklozen.

Ik schrijf mijn verhalen vanuit mijn eigen specifieke beleving en iedereen mag dat lezen.
Niemand hoeft dat te doen en niemand hoeft het er mee eens te zijn.

Kritiek krijg je desalniettemin toch wel. Zelfs relaties kan je ermee te gronde richten, ook in de familiale sfeer. Hetzij doordat hen de stijl, hetzij doordat hen de inhoud niet aanstaat. Je kristalliseert jezelf namelijk behoorlijk uit en daarom maak je jezelf kwetsbaar.

Maar louterend en zuiverend werkt het wel en de natuur zegeviert
uiteindelijk. Maar je moet wel de bereidheid hebben om alleen achter te blijven , dat wel, hoewel je ook alleen komt en eindigt natuurlijk.

Ik spring liever van een rots af, dan afhankelijk te worden van een ander, in welke zin en betekenis dan ook. Mijn geestelijke vrijheid zal niemand mij ooit ontstelen.

Wanneer je niet meer bang zal zijn voor de dood, wanneer je niet meer angstig zal zijn om alleen achter te blijven, wanneer je je eigen zelfmedelijden hebt kunnen overwinnen en wanneer je geen vleierij meer nodig zult hebben voor je eigen zelfrespect en ongevoelig bent geworden voor complimenten, wanneer je je kunt verzoenen met louter je geesteskinderen en je eigen echte kinderen een goed leven hebben , dan pas kom je in je natuurlijke rusttoestand en eindstadium. Ik meen dat de boedhisten dan over het nirwana spreken. De rusttoestand, waarin de hartstocht voorgoed is overwonnen.

“Voor de waarheid behoeft niemand zich te verontschuldigen”.

Jan Posch, 13/14 januari 2013.

Arme zielen.

Volgens de Griekse wijsgeer Xenophanes is de hele Griekse en Romeinse godenleer een projectie van de gedachtenwereld (tradities en fantasieën) van zijn bedenkers.

Evenals onze sprookjes verhalen zijn uit overleveringen (doorvertellingen), opgeschreven door hun latere bewerkers.

Dat geldt natuurlijk ook voor de schrijvers van de bijbel (Christendom), de koran (Islam) en de thora (Jodendom).

Het sprookje van de oude goden en onze nieuwe goden is daarmede dus opgelost, zou je zo zeggen..

Maar niets is minder waar, en dat zal ook nooit gebeuren. Want het probleemfiguur mens verandert niet of nauwelijks en zal dus ( ter vertroosting) in deze sprookjes willen blijven geloven.

Ik zal het op een rijtje zetten:

· De arme ziel wordt geteisterd door Eros (lees: seksuele drift), waardoor hij zich niet kan verheffen uit zijn situatie. De oude Grieken kwamen in dit verband met ( de overspelige) oppergod Zeus en met de ontvoerde Europa aanzetten om dit verschijnsel ( met stier en ontvoering) te symboliseren.
· De Romeinse keizer-filosoof Marcus Aurelius (2e eeuw na Jezus) stoorde zich mateloos aan het zondige, verdorven, vleselijke en verderfelijke lichaam en vond dat de menselijke geest superieur zou moeten zijn.
· Het christendom heeft dit probleem gesymboliseerd via het verhaal van de zondeval van Adam en Eva in het paradijs en heeft deze erfzonde proberen te kanaliseren door het gezin en de daarmee verbonden trouwhartigheid te introduceren. Met name de protestanten (o.a. Johannes Calvijn en Maarten Luther) hebben het over de zondige mens en manieren bedacht om voort te kunnen bouwen op de ideeën van de aanvankelijke zwabberaar/levensgenieter Kerkvader Augustinus en de scholastische gedachten van Thomas van Aquino.
· Maar dat deden in een eerder stadium de Grieken zelf ook al. In de klassieke oudheid werden de mannen namelijk superieur aan de vrouw bevonden. Die waren hun slavinnen, net als nu nog bij de Islam. De mannen waren droog, warm en actief, terwijl de vrouwen als sponsachtig, koel, kil, koud en passief werden bezien.( zit wel wat waarheid in trouwens).
· De oplossing werd door de Stoicijnen gezocht in zelfbeheersing en het ongevoelig worden voor drift en emoties. Onthouding was toen de leuze, om de mannelijke kracht te behouden.
· Paulus was een wijs man. Hij vond het beter om alleen te blijven. Maar kon je dat niet opbrengen, dan vond hij trouwen beter dan te blijven branden van begeerte. Vergelijk in deze het celibaat van de priesters.
· De Kerk was dus eigenlijk een voortzetting op bepaalde ( noem het vooruitstrevende) gedachten van de klassieke visie op gewenst menselijk gedrag,

Maar de arme ziel werd ook geteisterd door zijn materiële begeerte naar genot, rijkdom en roem en aan zijn gebrek aan gehoorzaamheid aan de goden.
De Grieken kwamen aldus met Pandora aanzetten, die met rampen de mensheid zou bejegenen, indien die niet zou gehoorzamen. Vergelijk ook in dit verband de erfzonde van het Christendom. Ook hier zien wij dus weer een voortzetting, maar misschien is het beter te spreken over een logische overgang, van een klassieke gedachte.

Wel neemt het christendom het op voor de arme zielen, die behoeftig en arm of slaaf waren. Ook op het motto: “Heb uw naasten lief”valt weinig af te dingen.

Maar de arme ziel moest nog meer incasseren en vernederingen ondergaan. Hij bleek niet het middelpunt van het universum te zijn. De Pool Nicolaas Copernicus gaf in zijn heliocentrische wereldbeeld aan dat de aarde om de zon draaide en niet andersom en dat er duizenden andere sterren en planeten moesten zijn. Later beter voor het (zeer precaire) voetlicht gebracht door de Italiaan Galileo Galilei via o.a. zijn telescopische waarnemingen en verder bewezen door Isaac Newton (zwaartekrachttheorie) en Johannes Kepler ( ellipsvormige i.p.v cirkelvormige banen van de aarde om de zon).

Via de verlichtingsideeën probeerde onze ziel zich weer op te richten ( verg. o.a René Descartes met zijn: ik twijfel aan alles, behalve aan dat ik denk, dus besta), maar moest zijn grootheid weer snel aanpassen, doordat de bioloog Charles Darwin hem tot een gril van de natuur bestempelde en hem definitief in het dierenrijk deed belanden.

En tenslotte was daar de psycholoog Sigmund Freud, die hem terechtwees als zijnde een product van zijn driftleven.

Had onze arme ziel daarmee genoeg voor zijn kiezen gekregen? Neen, om den drommel niet.

In de 20e en 21e eeuw wordt hij geconfronteerd met techniek en wetenschappelijke vooruitgang. Eerst raakt hij verslaafd aan de heilige koe (de auto), om daarna aan de kijkbuis verslingerd te raken. Maar dat is nog niets vergeleken met zijn verslaving aan de (digitale) wereld van de computer, internet, mobieltjes, laptops, tablets en smartphones.

De arme ziel moest dus ook nog zijn meerdere erkennen in de machine. En straks, na deze dans op de maat van de machine, wordt hij ook nog gerobotiseerd, maar dat duurt nog wel een (paar) honderd jaar.

Is er dan geen enkele hoop meer voor hem? Jawel, sommigen van zijn soortgenoten laten zich niet in een min of meer permanente staat van stress en voortdurend spanningsveld duwen, door zich niet als loon slaaf door hun baas te laten gebruiken, of zich vrijwillig op te sluiten in een of andere vorm van relatie , maar weten via het echte vrije denken hun eigen ritme te bepalen en daarmede de terreurdans te ontspringen. Maar dat is aan slechts weinigen gegeven.

Jan Posch, 10/11 januari 2013,